اشکِ بارانِ

درود برشما جناب طهماسبی ارجمند
دوست آنست کو معایب دوست
همچو آیینه روبرو گوید
نه که چون شانه با هزار زبان
در قفا رفته مو به مو گوید

عارضم خدمتتان که شعر کلاسیک با رعایت قواعدش زیباست و همین قوانین عروض اگر باعث شود شاعر در تنگنا قرار بگیرد و معنا را فدای حفظ چهارچوب کند لطفی نخواهد داشت. شما در اشعارتان تا حدودی قافیه را رعایت می کنید اما رعایت همزمان وزن و جمله بندی، دست و بالتان را می بندد. هم ایراد وزن دارید و هم معنی. مثلا اگر این شعر را به نثر برگردانیم می شود:
به نیت طهارت با می وضو گرفتم به شوق دیدن روی معشوق. دیدم که خون دل دختر رز! از دستم به روی خاک می ریزد.ندایی آمد که مگر دیوانه ای؟ ریختن خون تاک مانند قتل نفس است. گفتم که ما قابیلیان هم خون خود را می ریزیم و هم خونهای دیگر را. گفت که در آدمیت مانده اید، زندگی حرامتان باد، توبه کنید.
این روایت شما(صرف نظر از ایرادات وزن) نه پیامی را منتقل می کند نه کشفی دارد نه بازی زبانی دارد نه شیرین زبانی دارد و نه حتی می توان گفت نظم است که داستان را بدون شاعرانگی و بصورت آهنگین بیان کند. شاید دوستانی که مرحبا و احسنت می گویند برداشت دیگری از این شعر داشته و به درک مقصود شاعر نائل شده اند.

عذرخواهم که رک نوشتم