زلفِ گیسوی پریشانی پریشانم کرد..
رخِ رخسار درخشانی درخشانم کرد..
شِکر و لعل لبش حیله و بدنام مرا ،
ز یکی بوسه از آن لعلِ بدخشانم کرد..
عارضِ چشمِ خمارینِ "دو بیمار" شدم،
"مثنوی" گشت و به کامی ھمه درمانم کرد..
شبِ گیسو جدا وآن مُژ و ابرو جدا،
مستِ گیسوی شب و آن خم و مژگانم کرد....
به سمنگانِ رھش رستمی آرام گرفت،
رامِ تھمینه و ھم پورِ نریمانم کرد..
روز بنمود ھلالی و، صیامم افطار ،
بَدرِ آن چھاردھش جمله زِ ایمانم کرد..
قلم از رقص شد و خامه کم آورد غزل،
کِلک آن رقصِ غزالی که غزلخوانم کرد..
خود چه توصیف کنم آن رخ بیضا،که مرا،
ظُھرِ آن زُھره چنین خیره دو چشمانم کرد..
به درِ دیر و خرابات شدم، خود ساقی،
در میخانه گشود شھره یِ مستانم کرد..
نیست او غایب و برخود شبِ اضمار خودیم،
پرده یِ شب زده را پس زد و عریانم کرد..
حُسن اگر ھست ھمه علتِ ستّاری او،
که عیوبِ اَلِفم مُستَر و حیرانم کرد..
به کدام درس شوم درس کدام مشق شوم،
آن که آموخت مرا منعِ " بَدِستانم " کرد..
ھمه اسرار ندانند و بدانند که خود،
کسوت خاک بپوشاندم و زندانم کرد..
دلِ سر مست نشد یوسف ھردام ولی،
آن زلیخاییِ مست عارفِ کنعانم کرد..
به عصای کرمش بستر ھر نیل گشود..
ده و فرمان و عصا ناجیِ عمرانم کرد..
دامِ خوش باد مرا دارِ چلیپاییِ او،
جامِ منصور و مسیح طعمه و قربانم کرد..
رتبه مختومه شد و بعثت معراج سرود،
مست احمد (ص) چو شدم لایق فرقانم کرد..
ز وضو اذنِ نیایش چو " الف،قَد قامَت"،
به قیامش چو شدم " دالِ " شبستانم کرد..
پرده افتاد و شد اسرار پدید " ابراھیم "،
رازِ هر راز مرا،...................
مشعلِ سوزانم کرد.................
درودبرشما
عاشقانه ی زیبایی بود