پروانه های برنزی

مرا به یاد می آوری
 محمل کبود گلخانه های دور، میشکند
با پرسه های عاشقانگی، در رسخ آفتاب

در بدرقه ی  ابرهای پاییزان
، ستایش آب گم میشود
با الهِگان کوچک گس میخوانم
در سوگ پروانه های برنزی خواب
تا شب مهتاب،

سکونت بیتاب گیاه
در شهر چشمانم
، چون مستانه ی بیدریغ آهنگهای خلیج سر می رود
در شیهه ی مدهوش اسبها می ریزد
و دستان توری معجزه در غبار

تو را به یاد می آورم
در استحاله ی شبرنگ پرنده های غریب
که آشوبیده ی دشت گرم خاطره هاست

. 

. 

. 

 در ذبح هر بامداد
با عطرهای آبی بدوی
مرا به یاد بیاور