حشره

"حَشَره"
صبح زیبایی بود
روی یک شاخه ی توت
حَشرهِ چشم گشود
گرگ و میش بود هوا
هاله ای نور هویدا شده بود
کم کم از روزنه ی نور هوا روشن شد
اولین منظره از دنیا بود.
که به چشم حَشرهِ پیدا بود.
درفراسوی  زمین  و در این آمد و شد
پِیِ نامش می گشت.
 ناگهان لاشه ی بی جانی دید،
مورچه ها در پیه هم
سخت درگیرِ تلاشِ
تا که با خود ببرند
لاشه ی مرده ی آن جانورِ بی جان را
باخودش گفت؛
که شاید منم از دسته موران باشم
ولی آنهاهمگی
 سخت در جُنبش و کار
و من اینگونه پر از خستگی ام
ناگهان زنبوری
 روی یک شاخه نشست.
لحظه ای با خود گفت؛
شاید هم زنبورم؟
 وَ اگر زنبورم
پس مرا باله ی پروازم کو؟
چشمش افتاد،به سوسکی که مدام می غلتاند،
فضله ی بد بویی
حَشَره شرمش شد.
نه محال است مرا کاری نیست!
با چنین فضله ی بد بویِ بدی.
چند صباحی که  گذشت،
در شبی سردو پر از سوز
رفت در خوابِ خوشی
صبحِ آن روز
پیله اش را که گشود
غرقِ در زیبایی
به خودش می نگریست.
حشره زیر لبش خنده کنان
با خودش زمزمه کرد.
که چه احساس قشنگی دارد،
حشره بودن و پروانه شدن.

برگرفته از داستان زیبایی از خانم مریم موسوی