دردیله سینم لبالب کاش اولیدی مرهمی
جانه گلدی بو اورک تک لیکدن الله همدمی
بو چاپار گردونیدن وار کیمده آسایش گوزی
ساقیا جامی یِئتیر تا این کی دینجلتسین دَمی
بیر زرنگه سُئویلدیم احواله باخ گولدی دِئدی
بیر چتین گوندور عجب ایشدیر دوتوب غم عالمی
صبر گودالینده یاندیم اول ایشیق شمعه گوره
حالیمیزدان بی خبر تورک شاهی، نولموش رستمی؟
امن و آسایش بلادیر عشق بازلیق سیرینه
اول اورک یانسین، کی دردون وار کن ایستر مرهمی
اهلِ کام و نازه یوخدور رِندلر کویینده یول
دنیا گورمیش یولچی لازیمدیر، نه خام بیر بی غمی
عالمِ توپراقدا آدم اولما کی گلمز اَله
آیری عالم جورله تا سُئْوکسین دوزلتسین آدمی
دورگیلان تا اول سمرقند تُرکینه خاطر وِئرَک
کیم سازاقی عطرِ جویِ مولیان پایلار همی
حافظین اشکی نه أُلچیر عشق استغناسینی
یِئددی دریا بو دنیز ایچره، گورونمیش شبنمی
(۲۱۱/۱۴۰۳/۱۱/۰۵)
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی
چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی
زیرکی را گفتم این احوال بین خندید و گفت
صعب روزی بوالعجب کاری پریشان عالمی
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل
شاه ترکان فارغ است از حال ما کو رستمی
در طریق عشقبازی امن و آسایش بلاست
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست
رهروی باید جهان سوزی نه خامی بیغمی
آدمی در عالم خاکی نمیآید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت و از نو آدمی
خیز تا خاطر بدان ترک سمرقندی دهیم
کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی
گریه حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی