ای خزان

ای خزان

-      - - - -

با توام فصل خزان !!

لحظه ای تا سخنم را گویم

زوزه ی سرد مکش

بنگر!!

 سیلی سرد تو بی برگ نهادم برجا

و به جانم زده ای

 سردی و رخوت ایام پریشانی را

من درخت کهنم

من کجا و علف خشک کجا

برگ و بارم کندی

روی خشکیده نهادی برجا

 و نمیبینی

 این شهد حیاتست که در من جاریست

در دلم میل شکفتن باقیست

 ریشه ام در دل خاک

همچنان در عطش آب تکاپو دارد

آه ای فصل خزان !

 که به هر سال ز  ره می آیی

دوست داری

که بمیرد هوس دیدن خورشید و نظر بازی او

در دل غمزده ام

 اینچنین است که با نعره ی باد

 برگها را به زمین می ریزی

با تنی لخت خجل از نظر خورشیدم

 اینچنین است که در خواب روم

تا سرانجام بهار آید و بیدار شوم

از تکاپوی حیات

از نوایی که در اعماق زمین

ریشه ام را  به سر سفره ی پر مهر زمین می خواند

ای زمین مادر من  عشق من   هستی من

 ای خزان !!

باز گشتن به بهار

نغمه ی شادی بلبل که بنازد گل ناز

گرمی پرتو خورشید به هر برگ تنم

صبر و آسایش هر عابر خسته به برم

دیدن دست به دست خواندن عشاق جوان

شوق امواج حیات

همه ی جان من است

تا که این شوق مراست

دل من بی خبر از رنج و بلاست !!

علی حیدری معاف1388/10/14