بادبادک های گذشته

غمِ یک خنده ی تلخ

از رو لبهام می ریزه

خوشه ی شاخه ی اشک

از تو چشمام آویزه

 

سوزِ سردِ یه سکوت

میره زیر جلدِ فکر

تن لخت ِ واژه هام

ندارن جامه ی شعر

 

روی سنگفرش غرور

می ریزه اشک ندامت

چهره ی  تعجب من

شده گلگون از خجالت

 

مزه ی تلخِ حقیقت

اشتهای کورِ منطق

کودکانِ لوسِ غصه

به شعورم میزنن نِق

 

بادبادک های گذشته

میکِشن نخِ نگاهو

شونه های درد وجدان

میکِشن بار گناهو

 

روی سنگفرش غرور

می ریزه اشک ندامت

چهره ی  تعجب من

شده گلگون از خجالت

 

سر چهار راه تأسف

میمونم منتظر  ِ راه

نمی بینم هیچ مسیری

جز خیابونی پر از آه

 

غصه های طعنه آمیز

به غرور من می خندن

جاده های "تحت تعمیر"

راه جبران و می بندن !

 

روی سنگفرش غرور

می ریزه اشک ندامت

چهره ی  تعجب من

شده گلگون از خجالت