می دهی قلب مرا با عشق خود بازی چرا

می دهی قلب مرا با آتشت کیفر چرا 
بدتر از آنچه نمی باید شود !بدتر چرا 
من که با آغوش تنهایی خود خوکرده ام 
از فشار قبر می ترسانیم آخر چرا 
یا دل از این دل بکن یا بیش از این زجرم مده 
وعده ی امروز و فردا می دهی دیگر چرا 
سینه چاکم کرده ای یوسف کش نا اهل ِمن !
می زنی از پشت سر برگرده ام خنجر چرا 
دشمنی و دوستی جای خودش اینروزها 
می کشی تا سرزمین باورم لشکر چرا 
دوستت دارم ولی باور نکردی همچنان 
معجزه می خوای از من مثل پیغمبر چرا 
اهل ایمان بودی اما بانگاه مست خود
 شب نشینی می کنی با مردم کافر چرا 
قبله ات مایل به تاریکی ست اما نیمه شب
پهن کردی جانمازت را کنار در چرا
#سید_مهدی_نژاد_هاشمی 

حال مرا گرفته و "مارا گرفته است"
غم بی تو در زمین و زمان پا گرفته است 
غم بی تو در غزل شدن آتش دل ِ-
پروانه های شب زده معنا گرفته است 
از خود بپرس عشق و مکافات از کجا 
نشأت گرفته است و کجا , جا گرفته است 
دست دعای نیمه شبت سمت ماهتاب 
حجب و حیای عاشقی ام را گرفته است 
طهران عجیب با نفس بی تو روزها 
دستی به دامن شب یلدا گرفته است 
الاکلنگ بازی خوبی نبود اگر 
حرف و حدیث عشق تو بالا گرفته است 
جبران پذیر نیست اگر عمر می رود 
جان مرا خیال تو اما گرفته است 
#سید_مهدی_نژاد_هاشمی