باورش نکن

درود بر سماء الغزل عزیز
نمی دانم دوری از ستون نقد باعث شد ، اینجا در ضیافت شعر جنابعالی عقده گشایی و اظهار فضل کنم . یا شاید شما آنقدر با عطوفتید که این اجازه برای مخاطب شعرتان " خودم را می گویم " صادر می شود که دست به قلم ببرد البته قلم که نه کارد سلاخی .
از طرفی می بینم آمدن به مهمانی شعرتان و سکوت کردن بی ادبی است به شمایی که همیشه بنده نوازید . بگذریم ...
اگر اجازه بفرمایید کارد سلاخی را آماده می کنم .
****
باورش نکن
بشنو ولی بیا به یقین باورش نکن
حسی که با تو گشته عجین باورش نکن
این شور عشق نیست که افتاده در دلت
نسپار دل به آینه بین ،باورش نکن
تلقین نوایی که در دل به " اصطلاح عاشقی" طنین انداخته و البته ناگفته نماند این به اصطلاح عاشق ما حتما از خیل " جنس لطیف " است - به این سرعت نتیجه گیری را در ابیات بعد می توان به وضوح درک کرد- را بسیار زیبا و منطقی و روان به تصویر کشیده اید . " زنهار " کرده اید به اصطلاح عاشق را که مبادا این نوا را با عشق یکی بدانی و حتی اگر معرکه گیران در این بین قسم بخورند که این همان " عشقی " است که در افسانه ها از آن گفته اند .
روزی هزار مرتبه با _دوست دارمت_
سرها به باد رفته چنین باورش نکن
" اصطلاحی " را در پایان مصرع سوم به کار گرفته اید که بابی است رایج برای اظهار تمایل و این باب رایج را دروازه ای تصویر کرده اید برای به باد دادن سر ، که تشبیهی است فوق العاده برای بیان منظورتان و باید احسنت گفت به شما .
بالای تپه بره ی زنگوله پا نرو
گرگی شبانه کرده کمین باورش نکن
مطمئن هستم که این گرگ کمین کرده نه شبانه بلکه در روز هم اگر فرصتی پیدا کند ، می درد و ابایی نخواهد داشت . پس اگر مرقوم می فرمودید " گرگی همیشه ... " شاید گفتنی تر بود .
یک دشت گل به سمت تو وا می شود ولی
خار است پشت خار ، نچین !باورش نکن
پیرو ارائه مطلالبی که تا به حال ایراد کرده اید ، این بیت نیز شاهکاری است مانند دیگر ابیات این غزل .
خیری ندیده ایم از این روزگار پست
هر بار هی دسیسه و کین ، باورش نکن
مایه اصلی روزگار را در این بیت نقش کرده اید و البته به درستی . مخصوصا برای خیل " جنس لطیف " که همیشه پس از شکست از تصورات ذهنی شان – به اصطلاح شکست عشقی به زعم خودشان- ایراد و اشکالِ ناپختگی و خامی و در اصل ایراد اصلی عدم غلبه بر احساس را به گردن روزگار انداخته اند و شکوه دارند .
در این هجوم شایعه از عشق دم زدند
چون رفتت آسمان به زمین باورش نکن
احسنت بر " هجوم شایعه " که بی تردید بهترین واژه برای گفتن " لبّ کلام " همین است و بس . وقتی بازار شایعه داغ شد مطمئنا تشخیص درست و نادرست هر مطلبی طبق احساسات و حتی دانسته های هر شخص بسیار مشکل است و شاید در مواردی هم غیر ممکن .
اما در مصرع بعدی این بیت ، شنیده ایم " آسمان به زمین بیاید " ولی نشنیده بودم که آسمان به زمین برود که این نکته را از شما امروز شنیدم اما دلنشین نبود پس جسارتا دوباره پیشنهادی دارم " چون آمد آسمان ... "
در شهر باز شایعه شد حرف عاشقی
مشتی گزاف بود ....همین ، باورش نکن
و اما بیت مقطع که سفره ی کار را به درستی جمع کرده و شاید برداشت بنده اینگونه است . خواه درست یا نادرست .
البته که عشق هست و وجود دارد . چگونگی اش را می توانید در منظومه ی فرهاد و شیرین اثر پربها و بی مانندِ وحشی بافقی به نظم بنشینید . جایی که فرهاد و شیرین در کوه همدیگر را ملاقات می کنند و شبی را با هم می گذرانند بدون این که وصلی انجام شود . یعنی دقیقا نکته ای که می خواهم به آن برسم . " عشق " را با " وصل " چه کار ؟ که هر جا که " عشق " بود و " وصل " آمد عشق رفت و دیگر برخواهد گشت .
آیا چنین نیست ؟
عجب روده درازم و خبر نداشتم .
زنده باشید بانو و عزت زیاد