عزیز نازنینم

ای نگار نازنینم ، توئی درمان هر دردم 
بنمای نظری بر این رخ پژمرده ی زردم 
 
گشتم ز عشقت بیقرار، سرگشته و دیوانه وار 
آواره ی دشت و دیار، مجنونم و بیابانگردم 
 
به کمان ابروانت ، به غنچه ی لبانت 
به تاب گیسوانت ، بهر تو با خود در نبردم 
 
چشم دلم بر رهی، نیست مرا همرهی 
این سوز دل هم گهی، میکُشَدَم هر  دم 
 
دل در تمنای تو ، چشمان من جای تو 
من از غم هجران تو خاک کویت بسر کردم
 
مستم من از چشمان تو ، هستی کنم قربان تو 
باشم سر پیمان تو ، جانا مکن دلسردم