خودکرده

خودکرده ام و کرده همین مسئله پیرم
چون بوته ی پژمرده ی تنها به کویرم

پیش از تو مرا منزلتی بود و به ناگاه
برگشت ورق ، چرخ درافکند به زیرم

دلسنگ نی ام من ، تو تلافی کن و بگریز
زیرا که در این باور پوسیده‌ اسیـــــــرم

آشـــــــــــفته نکن ذهن مــــــــرا ، با کلماتت
از جام غزلپاره ی لبـــــــــهای تو ســـــــیرم

هر چند زمین خورده و درمانده ام اما
سودای تو را از ســــــــر لابد نپــــــــــــذیرم

از مرگ مترسانم و بی واهمه پیش آی
من سینه سپر کرده در اندیشه ی تیرم

خورشید مرا سوختـــــــه و باد رمانده
چون ابر پراکــــــنده کجا رام بگیــــــــــــرم

آواره ام و جز تو کسی همسفرم نیست
ای سایه رهـــــــایم کن و بگذار بمیــــــرم

حبیب کیانی قلعه سردی