مرید کوی عشق
مرا بکوی خودت راه ده که از مریدانم
بغیر کوی تو هر جا دگر چو زندانم
مقیم کوی تو بودن مرا هوس باشد
بجلوه ای زرخت دولتی فراوانم
جمال خویش نشان ده که سخت مشتاقم
غبار راه تو را میکشم بچشمانم
بیا زلطف مرا یک شبی تو مهمان کن
نوازشم بنما آن دمی که مهمانم
من از فراق تو شبها زخواب بر خیزم
زسینه آه بر آرم زچشم گریانم
مرا که دیده براهت مدام میباشد
در انتظار بماندم هنوز میمانم
تو جای خویش بکو هدهدی که غایب بود
زقدرتت تو بگو همچنان سلیمانم
شنیده ام که نظر میکنی مسلمان را
عنایتی تو بمن کن که من مسلمانم
مرا بعشق خودت بسته ای بزنجیرم
نیاز نیست به بندم کشی ، که حیرانم
هزار بلبل شوریده عاشقت باشد
منم چو عندلیب زعشقت غزلخوانم
ز آشنا شدنت بخت ؛ یار من باشد
بفال نیک گرفتم چو ماه تابانم
مرا دلی که همیشه بعشق میسوزد
برای سوختن آن دل همیشه نالانم
سپیده دم گل رویت شکفت با خنده
به غنچه گفت که من هم شمیم افشانم
بعشق دیدن رویت دلم هوس دارد
برای اینکه به ( گمنام ) گفته ای جانم
جمعه بیست پنجم دیماه نود چهار.