کبوتر یادها

دو پرستوی نجیب ،بال زنان می آیند دل خوش از نور و غروب ابدی بر درختی خشک و بی عاطفه می آسایند یه وجب آن طرف تر غوغاست ابرها در هوس رقص زمستان شادند کودکی خیس شده پیرهنش... دست آلوده ی فقر بسته با قل دهنش کوچه می رقصد از این سودایی تن تب دار کسی می خواهد؟ به چه امید به فکر من و تو ،ما شدن فردایی؟ من در این بغض صنوبر که خم از طوفان است دو نشان از دو هم آغوش قدیمی دیدم نعمت کودک و بازی دیدم مردم از خیس شدن می ترسند گرچه با سمفونی مرگ کبوتر با نوای ناله ی گنجشککان یخ زده . . می رقصند آری از خنده ی پوشالی آن کودک بی دین چه خبر؟ بخر از گردوها! که دو دست کوچکش بر آنهاست بخر از گردوها!