کوه مرد

مرد من، قوت زیاد
خستگی از آن تو نیست!!
کوه نستوهی و
قامت شکنی ،
بهر تو نیست...

بر وجودت ،
تیشه ها کوبیده است
این روزگار ...
سنگ نمایت کرده با هر ضربه اش ،
سر تا به پا!!!

پینه های سنگ سنگت را
کشیدی فرش سبز،
تا نگردد دخترت
غمگین و طرد
از دامنت!!!

هر دومان سرخوش ،
به دشت سینه ات
جا داده ای

‌جان خود ،
اسپند وار
با آتش سوزان دل ،
همچو دودی
بر نگاه بدنظر
افکنده ای!!

اشکهایت ژاله شد
بر پهنه ی سبزینه ات
تا میان سنگهایت
بشکفد ،
گل ...... رنگ رنگ

خود نشستی بر زمین
تا آسمان دادی به ما
بی مشقت ،
با تو ما رفتیم
تا عرش خدا....

آری اینک ،
ابرها
در دست ماست
هر چه در بالاست
اینک ،
مال ماست!!!

عشق را دیدیم
در ایثار تو
هرچه بود آموختیم ،
در جان نثاری های تو....

چون سپاسی ،
برکشیدیم تا زمین
سلطانی اش ......
کهکشان ، خورشید و ماه ،
هر نقطه ی نورانی اش

چلچراغ آسمان
بر پای تو
زیباتر است
آسمان ما تویی،
با تو ، خدا ....
پیداتر است!!!