انتظار

بازوانم،

 سرم را مادرانه در آغوش گرفته اند

میگریم بر دقایقی که دویدند

و ما سرمست بودیم

دیگر چشمهایم برایت گمنام شده

باد فراموشی وزیده ؟

شبانگاه به داغ نگاه عاشقانه ام

می سوختی و در تب فرو می رفتی

و دشنام میدادی

زمین را وزمان را

آنروز که کنجکاوی تو طلبید مرا

--با کلامی ساده—

مرا تلنگر عشق زدی

راستی یادت هست؟

بی قراری روزهای نخستین

شوخی چشمان من و

امتناع ناخواسته تو

یادت هست؟

کلام آخرت را به آخرین

رقص قلمم دوختم

از دریا گفتم و

دریا دل شدی و بر آب زدی

شاید آنروز نمیدانستی

که شناگر نیستی

حال!!

من ماندم و یک راز و یک نشانی

که هر روز دیوانه وار

یاس خانه ات را میچینم و تو بی خبری

چشمهایت را باز کن

تغییری نیست

حتی در قلمم

حال من خوب است!

خوبیم باور مکن!!

چشمهایم هنوز منتظر اشکهای عاشقانه  توست!!!