....

۱

شده ام طعمه ی چرب زمان

که مرا می کشد از دست جهان

به خیالی که فریب است،همان

و ندانم که فریب است،فغان....

* * * * * * *

ای که من را از منم دزدیده ای

ای سرشتی که مرا بلعیده ای

من اسیر غربت دنیائی ام

تو نگهبان من رنجیده ای؟!

* * * * * *

من که خود آواره ی این بازی ام

غرقه ی طوفان این کوتاهی ام

دست از نگهبانی بکش

خود کور این رویا ئی ام ....!

_______________________________

۲

مگر ای اشرف مخلوق

چه در سر داری؟

که در این حیطه ی خود مختاری

زده ای سد به ره بیداری؟!

* * * * *

مگر ای بنده تو را عقلت نیست؟

که بدانی شه تو شیطان نیست؟

چه سرت آمده ای زاده ی خاک ؟

که چنین خوب و بدت معلوم نیست؟

* * * * * *

تو مگر غافل از این جریانی؟

که نماد خالق دنیائی؟

به تلنگر برخیز ای آدم !

شامل رحمت این اللهی .......

_______________________________________________________

پ.ن

و اما کمی بیشتر موزون و منسجم ...... و شاید چیزی قریب به رباعی!

اما من با سپید خوش حالم .....!

منتظر نقدهای محکمتون هستم ..... : )

مرسی از نگاه سبزتون ......................