مثنــــوی هـــای پاک دارم من
از ستم قلـب چاک دارم مــــن
نیست دیگر شراب عقده گشا
در رگم می چو تاک دارم مــــن
در جـــوانی ستـــاره بــاران بود
قلـــب شــــورو نشاط ایران بود
تا که لــــذّت برم از او ، گفتنـــد
یک شهیــــدو پلاک دارم ،مــــن
بسته دست و گشاده شد بازو
کــــــرده بر لشکــــر خمینی رو
گفتــــه ام من که اهل اسلامم
منطــــق دین مـــــلاک دارم من
پا بمیــــــدان انقــــلاب افتــــــاد
نگهــــم ســـــوی آفتـــاب افتــاد
حرفهای امام حــــرف حســــاب
ریشـــه در آب و خاک دارم مــن
شادمان رفتــــه ام به اردویـــش
وای از خنجــــــر دو ابــرویـــــش
زده زانــو نمـــــوده ام تعظیـــــم
یــاد از آن روز پــاک دارم مــــــن
رفــــــت ذلّـــــت و آبــرو آمــــــد
آب رفتــــــه به ســـــوی جو آمد
رهبـــر نازنین و ســــرور مــــــن
با حضــــورش چه باک دارم من؟
کشـور دین و دل زِ جا برخاست
کرد ملّـت هر آنچه را میخواست
مـــرجــــع شیعه حاکم و سرور
بوی گل عطــــرناک دارم مــــن
حالیه دارم این دعـــــای بلنــــد
ای خـــدا بر شرافتت سوگنــــد
دســــت آل سعـــود را بر بنــــد
رندم و سینه چــاک دارم مــــن
ای جوانان پاک کشـــور مــــــن
تیــــغ تیـــزیدو جنستان آهــــن
هست صــــدّام عبــــــرت تاریخ
یادی از یک هـــلاک دارم مــــن
احمدیزدانی
(کوتوال)