غزل بی پربودن

صدای کربلامنتظرماست را که شنید

پیشانی وهمچنین دستان مادررابوسید

رضایت پدرراهم گرفت وکناردر

به یادمن لحظه اخرازته دل خندید

جنگیدوجنگیدتاشداسیردشمن کثیف

درزیرشکنجه های خیلی سنگین توتبعید

پروبالش شکسته شدامانشدناامید

تارموهایش هم مثل دندان هایش شدسفید

سالهای زیادی گذشت بالاخره امد

اززمین به عظمت ابی دریارسید

شنابلدنبودراه پروازراامتحان کرد

مثل پرنده به اسمان طلایی پرکشید

مثل اینکه خداهم اورادوست می داشت انگاری

برادرم به ارزویش رسیداوشدشهید