نور مهتاب

من نمیدانم چرا دربند دام افتاده ام

نور مهتابم بر هر کوی و بام افتاده ام

گر خدا خواهد بمانم با دلی پر از امید

گر چه میگویند ناکام از کام افتاده ام

گر براند از درش من را به خواری باز هم

می نشینم بر درش گویم غلام افتاده ام

روی زیبایش بدیدم خویش را گم کرده ام

همچنان محکوم پای حکم اعدام افتاده ام

عشق او دیوانه ام کرد و نمیدانم چرا

ناگهان بازیچه طفلان عام افتاده ام

من شدم رسوای عشقش عشق را دریافتم

گشته ام رسوا ؛ لیک خوشنام افتاده ام

عشق یار است و مرا باشد تمام زندگی

یار عاشق کُش نباشد من غرام افتاده ام

خواست جامی ازشراب دستم دهد

ناگهان در فکر ایام صیام افتاده ام

شکر ایزد میکنم کرده بمن لطفی چنان

با همه لکنت زبانی خوش کلام افتاده ام

شاعری آموختم در سایه دیوار عشق

گر چه گمنا مم ولیکن شهره نام افتاده ام .