مکر روزگار

گویمت اینک ز  مکر روزگار ای با خرد 

قصه ای چون بشنوی  کبر و غرور از  دل برد 

روزی از  ایام پیشین واجبم  شد یک سفر 

توشه ای بستم  گرفتم راه رفتن بی خبر 

بر بلادی  آمدم دور   و   غریب و  خرمین 

هر کجایش شد  نظر گل  باشد و  سرو ثمین 

میخ مرکب  را زدم  بنشستم اندر  سبزه زار 

در جوارم  برده های بی نوا  مشغول کار 

شانه گاهان زیر  بار از جمله پیر و  جوان

تازیانه بر  تن کاهل  ز صاحب بی امان 

بر جوانی شد  نظر افزون خمیده  قامتش 

اشک ها بر  دیدگان از  شدت جوع و  عطش

استخوانی بر  دهان یک  سگ بی پا و  دست

آن رشید  خوش جمال  آن جا قریب  او نشست 

چون که  چشمانش  نظر زد لحظه ای    بر آن جوان 

سینه کش رفت و  بینداخت از  دهانش استخوان 

خنده ای باطل  زد و  گفتا فلک  ای بی وفا 

شام من  را می دهد  اینک سگی بی دست و  پا 

روزگاری تاج  و تخت سلطنت  اموال من 

رعشه ای از  خاطرم  افتاده بر  هر مرد  و زن 

یاد دارم  هم چو  فرشی  سفره  صبحانه ام 

میش و  بز صد ها  هزار در  مطبخ کاشانه ام 

بانگ خشم  و غرشم افزون تر  از آوای شیر 

می زدم  شلاق و  سیلی بر  رخ برنا و  پیر 

اینک هستم  چاکری  حلقه به  گوش صاحبم 

منتظر بر  لقمه نانی  هر نهار و  هر شبم

خنده یا  زاری نکن بر  سر نوشت این  امیر 

گر خرد  داری و  هوش  ز آن چه  شنیدی  پند  گیر