زلال و زنبق 9

بیتاب شدم

از غصّه چو مهتاب شدم

از چشم ِ تو لغزید سرشکی به لبم

تا مرز ِ جنون رفته پُر از درد شدم، آب شدم

من مست ِ توام زنبق ِ آبی به زلال

چون گمشده کمیاب شدم

بیخواب شدم

*

گویا که بَدم

تنها گـُل ِ جان در سبدم

آزرده ام اشکت شده جاری چو بهار

از شرم و حیا زلزله افتاد به دل، بوسه زدم

پس گریه مکن، اشک ِ تو را آب منم

در چشم ِ تو حبس ِ ابدم

هر چند بدم

_________

مطلوبی(سخن سنج تبریزی)

از کتاب ِ زلال و زنبق