صدايت مي زنم هرچند دير است

تقديم به دوست خوبم آقاي رضا نظري و همه ي كساني كه دوستش دارند...

صدايت مي زنم هرچند دير است

اگرچه واژه در بغضم اسير است

صدايت مي زنم همچون گياهي

كه خشك و تشنه در چنگ كوير است

لباس مردم اينجا تازيانه

تن نامردمان غرق حرير است

چه بسيارست اينجا قلبهايي

كه پرپر گشته ي فصلي حقير است

چه بسيارست اينجا سروهايي

كه سر ببريده در پاي امير است

بسي مي لرزد اينجا شير چون بيد

در اين جنگل سگ و روبَه دلير است

دلم خون است از دست كساني

كه پشت خنده هاشان هفت تير است

دلم خون است كاينجا عقلها هم

براي كشتن انسان اجير است...

مگو فرياد با نامحرمان راز

كه دل را محرم دل دستگير است