یاقوت دل

ای دل ز خود بیرون بکن این غصه های چند را

بر جای آن زودی بنه آن عــامــل خـرسـند را

خواهی شوی محبوب تو، در را به روی کینه بند

باز کن تو در بر روی عشق، بیرون کـند آزمند را

وقـت ادای هـر کلام، اول خـدا بـاشـد نـظـر

آنـگاه بـا هـر گفـته ای، بر لـب بیار لبخند را

از مشکلات هرگز مترس، گر باشد آن مانند کوه

تو کوه نورد ماهـری، فـاتـح شـوی الـونـد را

در ارتباط با دیـگران، دنبال مـکن هـر عیب را

هـر عیب را نیکو ببین، محـکم بکـن پیونـد را

چاره بساز بیچاره را، یاری بـکـن درمـانـده را

دستـگیر هـر افتاده را، احـسان نـما شرمند را

در خلوت شب بـا خـدا، درد خودت بـا او بـگو

نـور خـدا تابید به تـو، آتش بـزن اسـپند را

خواهش کند گمنام ز تو، پندش بیاد آور مدام

این پند دُر و گوهر است، ارزش بـدار یـاکـند را