بدون عنوان

یک خط انگار به پهلوی صفحه عمود می شود

دوباره گوشه ای از صفحه دارد کبود می شود

اما نه ...، این بار کبود نیست ، می چکد

نت های سرخ از گوشه ای و سرود می شود

خم می شود عرش که از پشت در کشد

آن تیر را که رها ز چله ی نمرود می شود

اشباح شوم و لرزان جمعند گرد شمع

روزنه های آخر نور هم مسدود می شود

آتش افروخته اند بابلیان بر کعبه ی خیام

هست خلیل دارد این بار دود می شود

یک چشم معجزه، شوق وصل و چشم دگر

غمبار غفلت این قوم ثمود می شود

پشت نستعلیق شکسته پیشتر، از غم قلم

نسخ وار کنون رود به دوات و نبود می شود

بی رنگ آب مانده هنوز این نقش حادثه

هر چند اشک های مژگان قلم مو، رود می شود