تکرار...

راه میروم...

همچون خاطره ای قدیمی که در ذهن جاده تکرار میشوم.

یا باد...نمیدانم.

راه میروم...

و من هر روز این لاشه فلج را ساعتها به خاک میکشم.

در فاصله معینی از نور.

سبک میشوم.نگاهم همه جا میدود.

نفسم میگیرد.

تو نیستی...

همه چیز مفهوم است.من روشنم.فقط دلم ضعف میرود.

خودم را سیر میخورم.

خورشید که نباشد سایه ها کوتاه نمی آیند.مثل علف هرز در هم میپیچند.

و من در تکرار روزمرگیها...کابوسهایم را بی ردیف و قافیه نشخوار میکنم.

اگر دلت سوخت از گرسنگی است.

کمی بغض هست با هم میخوریم.ما که بخیل نیستیم.