اصحاب

روی نمود ماه من، من همه إحباب شدم
در گذر فرصت شب نقش چو مهتاب شدم

او که شراره میزند هر نفسش به جان من
وز شرر و گرمی او، قطره شدم آب شدم 

آه ز شور عشق او، جوش و خروش عشق او
من چو بلم در این گذر غرقه به گرداب شدم 

گفت که گر سر نرود صحه نیابد قدمت
دست و دل و سینه و سر یکسره در آب شدم

گفت که حلاج ببین، عشق و سر و دار ببین
مسح و وضو ز خون زدم، راهی محراب شدم

گفت به دل چو محرمی دیده بده به بیدلی
چشم شدم، رها شدم، در نگهش خواب شدم

دم مزدم که چون کنی، ور چه کنی کجا کنی
من به سکوت و طاعتم در صف اصحاب شدم

نیاکوئی لنگرودی