دستان غزل

دستان غزل

گر زمانی رسد این پنجه به ایوان غزل
می سرایم ز رخش از دل دیوان غزل

حال دل را غزل از دیدۀ دل می داند
زین سبب بوده که دل گشته ز مستان غزل

در شگفتم که به هر شعر و غزل نامت هست
ای دریغا که نشد حاصل دل جان غزل

گر روی سوی سحر این دل تنها چه کند ؟
بی گمان در سفر افتم پی جانان غزل

شب به بالین من خسته چرا می آیی ؟
برو ای بی خبر از دردی پیمان غزل

شاید از یمن دعا بار دگر باز آیی
تا که پیمانه شوی بر سر دستان غزل

کاش از واژه باصر نروی هیچ زمان
ای خوش آن دل که شود سفرۀ ایمان غزل