مستزاد - گذشت زمان - از صادق عماری

دفتر من و تو

مستزاد - گذشت زمان

                                              چون  ،    منتظرت بود دلم       ،    ثانیه شد سال   

  ای وای به این زال

هفتاد به سرعت   ،    سپری گشت    ،  بدین حال   

  در غفلت   و اهمال

                                              آن لحظه درنگ است       ،       ولی عمر شتابان   

  من هم     ز پی آن

                                             غافل شدم از خویش     ،      درآن لحظه ی  آمال   

  بی بهره     ز اقبال

=

مشتاق که بودیم    ،    در آن شب   ،   بنشستیم

چون غافل و مستیم

از هر چه که گفتیم    ،   و   ،  از عهد که بستیم

آنچه    می پرستیم

ناگاه که   خورشید دمید و              همه پیمان

وا رفت   چه آسان

حیف است   ،   از آن قول و قراری که شکستیم

پابند    که هستیم

=

یادت نرود   ،   من پس از این عمر   ،   همانم

خیلی       نگرانم

برکف   ،   که برایت   ،   بنهم  ، روح و روانم

با هر چه    توانم

تو   ،  راه گشا باش     ،        که آشفته نمانم

بی امن و  امانم

مانند چنین روز    ،               نیامد به گمانم

یا اینکه     ندانم

=

آن وعده که دادی تو ،  در آن روز ،  کجا رفت

شاید  به هوا رفت

من ناله کنان   ،   بودم و عمرم  ،  به فنا رفت

بی ارج و بها رفت

آخر ،  مگر این عمر  ،  ز یکبار   ،   فزون تر

تا دل    شده خونتر

آنگاه که بگذشت   ،  همه چیز   ،    ز ما رفت

لبخند      کجا رفت

=

شاید که    ،    دگر بار تو را    ،     باز ببینم

شاید که        نبینم

امید    ،    ز دل بردم   و از روح و     جبینم

من بدتر از      اینم

دنبال توام    ،   روی زمین   ،   هم دم محشر

یا در        دگر اختر

پیدا نکنم    ،    پر ز جفا   ،      یا که حزینم

کی من      نه چنینم

 =

پس باش ، به فکرم ، که بمانی ، تو در افکار

خوش باشم از این کار

روحم ز وجودت  ،  شود آن روز  ،  خبر دار

من کشته ، منم خوار

ور آن  ،  ز محالات شود    ،   دیدن و دیدار

حتی که     به یکبار

در لطف خدا باش  ،     که او هست نگه دار

او هست    مدد کار