دوستت دارم

امسال هم گفتی نشد ، گفتی گرفتارم ...

دور از تو از سال جدید ، از عید بیزارم

هرچند می دانم نمی آیی ، ولی شبها

با چشمهای خیس خود ، تا صبح بیدارم

فرصت کنم یک چند بیتی می نویسم تا

در یک غزل جاری شود امواج افکارم

...

باور کن از بی همنشینی جان به لب هستم

از انتظار ، از چوب خط ، پر گشته دیوارم

وقتی که رفتی خانه امید ویران شد

من شاعری مدفون شده در زیر آوارم

بی تو، از اینکه زنده ام ، شرمنده ام ، حتی

یک عذر خواهی هم از این بابت بدهکارم

می خواستم  این جمله را باور کنی یعنی ، 

\" باور کنی ، هر جا که باشی دوستت دارم \"

عزم سفر ؟ نه ... مرگ نه ... لعنت به این تقدیر

یک بار دیگر می شوم تنها و... ناچارم