آتش خاطرات

چهارپاره‌تون از لحاظ موضوعی چیدمان خوبی داشت...

روایت عاشقانه در سه پرده؛

آغاز... با آتش خاطرات و حس سوختن در گذشته
میانه... با یادآوری معشوق و بازسازی صحنه‌های عاشقانه
پایان... با پذیرش جدایی و خاموشیِ عشق...

این نظم درونی باعث می‌شه شعر دچار آشفتگی نشع و خواننده تا انتها بره...
اما چیزی که به عنوان نکته توی ذهنم نقش بست این بود که؛
شعر دچار عارضه‌ی گزارش‌نویسی احساساتش شده و به صنعت تصویرسازی روی خوش نشون نداده!...
در کل؛
زبان شعر، روان و دلنشینععع و دوز احساسش بالاست

درود بر شما
وقت عالی بخیر

درود بزرگوار
بسیار زیبا و سرشار از احساس بود

استاد بزرگوار، سید محمد اقبالیان
این شعر،آتشفشانی از حسرت است که خاطرات را چونان سوختی ابدی می‌سوزاند و هستی را به سوی خانۀ گور می‌کشاند. تصویر "چشمۀ عشق" که "سرابی در بیابان خشک هستی" است، عمق این فریب و ویرانی را با هنرمندی می‌نمایاند.
همواره باران بخشش،خاکسترهای خاطرت را سبز کند.
قدح

سلام و ادب احترام جناب اقبالیان.ُ
درود فراوان بر شما شاعر گرامی
شعر شمابسیار عالی است
درود فراوان بر شما شاعر گرامی