در من زنی آتش زده

در من زنی آتش زده  آزادی اش را
خاموش کرده آرزوی عادی اش را
بیگانه شد باخنده های از تهِ دل
درخواب هم دیگر ندیده شادی اش را
شیرین ترینِ خاطراتش شعر می شد
بستند، رویایی ترین قنادی اش را
رقص قلم می کرد جادوی کلامش
بردند زیر پرسش آن استادی اش را
دل بسته به دیوار و یک عکس قدیمی
می دید او،  آینده ی نوزادی اش را
ترسید در ذهنش نماند این همه درد
یادش سپرد اما فقط میلادی اش را
مخروبه ای ماند از سرابِ دل خوشی ها
باید بسازد، قصه ی  آبادی اش را
در من زنی بت می پرستد در وجودش
تندیس نه، با عشق خاکِ وادی اش را.

مطهره احمدی