جاری

سلام و احترام استاد و اخوی گرانقدر
با نگاهی به شعر دریافتم که خودآگاهی رابطه ای با طبیعت می سازد که انسان را هویت خواهد بخشید.با کمی دقت بیشتر متوجه شدم که تکیه گاه ریتم و مفهوم به دنبال یک جریان سیال برای القای وجود یک مفهوم فراتر از اندیشه ها با هم نشینی ماه،ماهی،خاک،خواری،پلنگ،رودخانه،بوسه،خار می باشد.
وجود تصاویر استعاری زیبای شناوری در ناخودآگاه شعر یا شاعر هویت زیبایی به ماهی ها به عنوان نگهبانان پنهانِ حقیقت و حک شدن نام بر قلب ماهی ها،استعاره از ماندگاری حضور شاعر در جهان درونی و طبیعت،داده است.
و بر خلاف همه ی تصورات نزدیک پلنگ کوهستان در این میان نماد غرور ،قدرت یا رقیب شاعر است و ماه زیر آب استعاره از حقیقت پنهان یا بازتاب ناروشن معنا
تضاد میان ماه زیر آب و ماهی‌ها در برابر پلنگ کوهستان، کشمکشی میان شناوری – زمینی بودن، نرمی – خشونت را تداعی می‌کند.
در بند دوم شعر ،شاعر از طبیعت به عشق گذر می کند و با بازی آوایی زیبا و سطر سازی های روان تجربه‌ای از عشق را به‌عنوان امکانی برای انحلال خود در دیگری بیان می‌کنند. زبان در اینجا به سمت خلسه و حس‌آمیزی پیش می‌رود.
سپس:

“به تک تا تک سیاره‌ها بفهمان که آساره حرفی حک شده بر قلب جاری تو دارد…”

این مصرع، نگاه کیهانی و عرفانی را نشان می‌دهد: شاعر از جزئی‌ترین احساس به گستره‌ی هستی می‌رود. واژه‌سازی‌هایی چون «آساره» (ستاره)، «تک تا تک» و «حلق ماهی‌ها» نشانه‌ی زبان‌آفرینی خلاق است،
و سرانجام
\"اگر جاری شدی در خواری خود

بی‌خود به آن خار بیابان گیر نده…\"

این بخش نوعی بازگشت فلسفی دارد — به خودشناسی پس از تجربه‌ی رنج. شاعر به نوعی حکمت درون‌جویانه می‌رسد: رهایی از درگیری‌های کوچک، پذیرش خاک و گذران زمان.

پایان شعر با “نام گورستان را پیشکش می‌کرد” لحن را تلخ اما عارفانه می‌سازد؛ پذیرش فنا به‌مانند نوعی جاودانگی معنوی
این شعر با تصویرسازی بدیع و سورئال مانند حلق ماهی ها ،ماه زیرآب ،حک شدن نام بر قلب ماهی و همچنین پیوستگی در انسجام روند جاری شدن توانسته است به تلفیقی از عرفان ،طبیعت و کیهان بپردازد.
با اجازه مدیر محترم سایت تیک نقد را فعال می کنم و از همینجا به تمام استادان و هنرمندان شعرناب سلام عرض می کنم
سبز باشید و ماندگار