مرهم بیقراری

« ای نسیم صبح بوی جانفزا می‌آوری
من نمی‌دانم که این بوی از کجا می‌آوری »

چُون صبا هر صبح صادق می دوی در خاطرم
باوفایی چُون به دستانت صفا می آوری

مست مستم می کند گلخنده هایت نازنین
بی نوایی های دل را با نوا می آوری

جام زهرم در کنارت می شود چُون شهد ناب
شور و شرّی شاعرانه در خفا می آوری

در نگاهت حل شود این زهر دلتنگی به چای
نان داغی از لبانت بر ملا می آوری

تا به کی باشم اسیری بر نگاه نافذت
تیر مژگانت به جانی مبتلا می آوری

من کنارت می نشینم تا ابد با افتخار
بر دلی آیینه وارم هم جلا می آوری

کار عاشق جز تمنابی نباشد بهر وصل
یار غارم ، نازنینم ، کی دوا می آوری ؟؟

بار دیگر نکهتی از روی تو گشتم نصیب
عطر نابی از بهشتی با صفا می آوری

با نسیمت دل بریدم از تمام دهرِ دون
شاهدی یا شهسواری ، از کجا می آوری؟؟

تن به خیل خاطرات خط خطی کی دل دهد
دل که بردی نازنینم ، پس چرا می آوری؟

سامری ها در کنارت مات ماتند از قضا
کوه طوری در کنار صد عصا می آوری

بیقرارم ، بیقراری های دل را مرهمی
مرهمی بر زخم دل از صد جفا می آوری

      ( فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن )

#رضا رضایی « بیقرار »