آفتاب عشق

تمام فصل‌های سال
اگرچه گُل‌فشان باشد
برای این دلِ تنهام
زمستان در جهان باشد
در این گُلدان تنهایم
نمی روید گُل شادی
فقط پاشیده بَذر غَم
در این ویرانه آبادیم
چه سازم با دلِ خسته
که جز سرما نمی‌فهمد؟
کجا جویم لبِ خندان
که جز گریه نمی‌خواهد؟
من آن کوهم که یخ بسته
درونِ دشتِ آغوشت
من آن شمعم که می میرد
که روشن تر کُند رویت
بیا ای آفتاب عشق
بتابان نور بر جانم
که بی وصل تو من هر دَم
فقط یک سایه پنهانم
بیا تا با نگاه خود
بِشُویی گَرد غم‌ ها را
بهار من تویی‌ ای عشق
بگیر از من زمستان را