ریشه

---

تو...
تو...
الهامی بر قلمِ باورمندِ جان،
بریز از ژرفا
بر جانِ دفترِ سفید.
تا واژه‌های شاد برقصند
در پهنای نگاهت،
و با ترنمِ صدای قلم،
بنواز گوشِ ساکتِ برگِ دفتر را.

این صفحۀ ناپایدارِ هستی را گویم:
گاه فراق، گه رسیدن...
و ذهنِ پویا در تلاش
که درمان کند حالِ دنیایم را
از چالش‌پُر، جاده ،، پرپیچ...
و جانکاه، این مسیرِ رفتن.
تلاش، امید، و برنامه، راهکار.
ای «قلمِ» زرین‌نگار!
بنویس... بنویس...
نانوشته‌ها را،
و بساز نقشۀ رهایی.
آینده را ترسیم کن
که جهان،
نیازمند است
به «تغییر»، و بینشی تازه باید بر این:
جهانِ زخم‌٘بدن
که وارهَد از تباهی.

ای انسانِ متفکرِ مدرن!
دستی بکش
بر سینۀ داغِ زمین.
باید ماشویم، رها کنیم منیّت را.
اتحاد... همدلی...
گریز از شکستنِ دستانِ بلند
و پاهای سترگ، در ریشۀ زمین.
که این است مانیفستِ بشرِ دوپا:
دوپا... خرابکار... بهم‌ریزِ طبیعت...
بیا... بیا... تا نشکنیم
«درختان» بلند را،
ای همراه!
مایی که «ریشه» داریم در «خاک» تیره...سیاه...مادر....

---

#باقری_کریان_فرید
#ایران_هرمزگان_میناب
#شعر_ادبیات_هنر