شطرنج

سلام و درود خدمت شما جناب مجنون
فک می‌کنم این دومین شعر غیرکلاسیک شماست...

خوبه
ولی با توجه به اینکه قالب‌رو سپید انتخاب کردید، یه سری نکاتی که تا به امروز از استادان ناب یاد گرفتم، به ذهنم رسید که عنوان کردنش بد نیست...

و اما بعد؛

استعاره‌ی شطرنج به عنوان رابطه‌ی عاطفی یا زندگی مشترک، انتخاب جالبیه و شطرنج ظرفیت زیادی برای بار معنایی داره (سیاه/سفید، نوبت، رخ، مات شدن، قربانی دادن و ...).
نوشته‌تون حالت روایت‌گونه داره و از گذشته به حال منتقل می‌شه (از اولین بازی تا گذر چهل سال).
پایان شعر هم با *و تو...* معلق می‌مونه که می‌تونه خواننده رو به تفسیر وا داره...

اما؛
توی دل ِ همین نکات مثبتی که عرض شد، ضعف‌هایی مشاهده کردیم آن سرش ناپیدا...😏

💥استعاره‌ی شطرنج خیلی استفاده شده و این شعر حرف تازه‌ای نداشت...

💥از مشخصه‌های اصلی شعر سپید، تصویرسازیه که توی نوشته شما ضعیفه...

شعر بیشتر روایت توضیحیه تا تصویر شاعرانه...

مثل؛
من سیاه بودم و تو سفید
خیلی مستقیم و ساده‌ست، بدون لایه یا پیچیدگی.

یا

تو محو بازی / و من محو تماشا

اینم ساده و دم‌دستی گفته شده، بدون حس یا حتی یه تصویر خاص...

💥شعر کاملاً نثرگونه‌ست. توی شعر سپید به موسیقی درونی (واج‌آرایی، ریتم، وزن پنهان) نیاز داریم...
اینجا تقریباً موسیقی تعطیله...

بنظرم احساس کلی شعر خوبه ولی توی جز موفق عمل نکرده...

فک کنم تا همینجا بسعع...
در ضمن هیچ پیشنهادی برای شعرتون ارائه نمیدم، دلم می‌خواد اگه یه زمانی خواستید ویرایشی بزنید، خودتون بین واژه‌ها کنکاش کنید و به نتایج زیبایی برسید...
شاد، سلامت و ثروتمند باشید