سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید
منو کاربریاعضای آنلاینمعرفی شاعران معاصرانتشار ویژه ناب
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
♪♫ صدای شاعران ♪♫پر نشاط ترین اشعار۲- ...قطعه سازی... ۳- ... شور دریا... ۴- ☄️ مهر☄️ ۵- دلار رسوا ۶- ناگزیر ۷- به احترام نام عشق ۸- سینه سرخ ۹- گنجِ رنج ۱۰- آوار سکوت کانال تلگرام شعرنابتقویم روزسه شنبه 27 آبان 1404 28 جمادى الأولى 1447 Tuesday 18 Nov 2025 حمایت از شعرناب |
اشتراک گذاری این شعر
۳۲ شاعر این شعر را خوانده اند
یوسف ساعدموچشی،محمد گلی ایوری،میکائیل نجفی(سراب )،شاهزاده خانوم،مرتضی میرزادوست،جمیله عجم(بانوی واژه ها)،بهروز چارقدچی (مجنون)،علی نظری سرمازه،امیر وحدتی یگانه،نرگس زند (آرامش)،ابراهیم کریمی (ایبو)،محمدرضا آزادبخت،مجتبی شفیعی (شاهرخ)،محمدکریمی (پویا)،عباسعلی استکی(چشمه)،دکتر سیدمحمدرضا لاهیجی،شاهین زراعتی رضایی (آرمان)،فرشید به گزین،آذر دخت،فریباایازی روزبهانی،محسن حسینی پور،زهرا كردستاني،فروغ فرشیدفر،مسعود معادی،علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق،مریم رمضانی،سید موسوی (نوریان)،مهدی محمدی،ابوالحسن انصاری (الف رها)،زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)،حمیدرضا نصرآبادی(طوفان)،معصومه خدابنده
نقدها و نظرات
 سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۱۵:۳۳
 سلاووو براکه م چونی؟ بسیار زیباست آفرین  بژیت  سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۱۸:۱۳
درود برادر جناب کریمی زیبا وارزشمند سرودید
 سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۲۰:۲۹
درود بزرگوارداس مه نو را دیدم \"یادم از کشته ی خویش آمد و هنگام درو\" یادش بخیر در آن روزگار که هنوز آسمان بر مردمان این سرزمین نشوریده بود پاییز برای کشاورزان فصل نعمت و مسرت بود بر اساس اقلیم شناسی سنتی کشاورزان خطه ما حدود دهم تا بیستم شهریور باد خنک میوزید بدین معنی که کشاورزانی که در سایه نشسته و منتظر بودند وزش این باد خنک را احساس میکردند که نوید از حضور قریب پاییز بود پدرم خدا بیامرز می فرمود پسر باد خنک زد مهیای کشت پاییزه شوید و بدنبال تراکتور و غیره برای شخم زدن صحرا بروید که تا اوایل مهر زمینها آماده میشد و بذر ها کاشته میکردیدند و اواسط مهر الطاف رب جلیل شامل بندگانش شده باران های پاییزی اراضی کشاورزی را سیراب می نمود یاد باد آن روزگاران یاد باد
 سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۰۷:۰۷
سلامده ستت خوش بیت براکه ی به رزه که م سوپاست له ده کم
 سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۰۹:۰۹
سلام و عرض احترام جناب کریمی معززجالب و زیباست به امیدی که: صفحه به صفحه، برگ به برگ آن خیس بخورد... سلامت و در امان باشید
 سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۱۰:۱۴
پاییز، برادرم…شاید این آخرین دیدارِ من و توست وصیتنامهام را به باد سپردهام بر برگِ طلاییِ سرد تا بخواندش در سکوتی ابدی خداحافظ، ای برادرم ای سکوتِ سردِ همیشۀ تکرار… درود بر شما.. احسنت..لذت بردم..  سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۱۳:۴۶
سلام و عرض ارادت جناب کریمی عزیز سپیدی با احساس و زیباست ان شاءالله همیشه سلامت باشید  سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۱۷:۲۶
درود ها بر برادر ارجمند وفرهیخته ام چی بگم که اگه زیاد تعریف کنم میگن به به وچه چه میکنید الکی 😜 ولی خداییش عالی عالی بود وبه به وچهچه هم داشت زیاد با بررسی شاهزاده ای هم زیبایی این پاییزانه زیباتر شد ولی نمیدونم چرا همیشه تو ذهنم پاییز وبهار مونث تصور میکردم وتابستون وزمستون مذکر .. ولی الان برادرم خیلی زیبا تو شعر جا خوش کرده .. البته از نظر من تمام زیبایی های طبیعت مونثن هاااا 😂☺️😜😜 همیشه در اوج باشی وبدرخشی برادر عزیز ومهربانم 
 سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۲۰:۱۹
درود بر ابراهیم هم فامیلیاولا یک گل تقدیمتان🌺 و اما پاییز ،برادرم بسیار خیال انگیز و با احساس خاص ایبویی و ثانیا ۱۲۰ ساله بشی به کجا چنین شتابان همه چی به نوبت ما جلوتریما  و ثالثا دست برادرتو بگیر و حال کن از این هوای عاشقانه اش و ضمنا هواشو داشته باشیا اون عاشق شده  مارو هم در جمعتون راه بدید هم بد نمیشه  خیلی عااالی بود لذت بردم پاییزت شیک و زیبا🍂🍁🍂🍁🍂🍁  سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۲۱:۰۰
سلام موفق باشید راستش آمدم عرض ادبی کنم و رفع زحمت در مورد اثرتان چیزی نمیگم چون راه نگاه و سیاق ما مسافر دو خط موازیست که همچنگی و بهم رسانی ندارد  سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۲۱:۱۴
سلام بر ابراهیم عزیز شعر زیبا و خیال انگیزی خواندم از قلمتان و سپیدی که تخیل قوی و غیرمنتظره داشته باشد قدم اصلی برای کسب موفقیت را برداشته است. به مهر یزدان بمانید تا همواره ناب بسرایید.
 سه شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۴ ۲۱:۴۴
سلام ایبو جان پستهای شما و نقدها و کامنتهای مربوطه همیشه اموزنده و به قول رفقا بستری برای تضارب افکاره . حالا شاید نه به اون غلیظی،که ضرب و زوری باشه . در مورد شعرتون به نظرم یک نکته مهمه : فرض من اینه که شعری رو که میخونم ترجمه شعر اصلی هست که به زبان کوردی سروده شده. این جالبه که شعر در ذهن شما به فارسی شکل نمیگیره اصلا این فرض درسته آقا؟ اگر چنین باشه ، فهم کلی کار راحتتر میشه . چون قطعا نمیشه شعر رو صد در صد و مطابق نسخه اصلی به زبان دیگری ترجمه کرد  چهارشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۴ ۰۱:۰۱
درود جناب کریمیشاعر کرد و مرد شعر زیبایی سرودید و لذت بردم بنده از پیرانشهر و کوههای قندیل خاطرات بسیار دارم و از آن مهمتر از مردمان غیور و با غیرتش. پایدار. باشی کاک ابراهیم  حدود ۱ ماه پیش
درود بر شما ادیب فرزانه!زنده باشید همچنان در پیوند دو فرهنگ، دو زبان و یک دلِ شاعرانه بدرخشید و بمانید در اوج!  حدود ۱ ماه پیش
عرض ادب و احترام به استاد کریمی بزرگوار همچنین ادیب ابهام 🙏🌸🌺🌸🌺🌸🌺 غصه به نور و سایه در لبخند پس شما از عزیزان خطه ی کرد و بی پروایی هستید، خاطرات دانشکده ام تماما با کردهای با معرفت، از کرمانشاه تا کردستان و روستا نشین های پر از عشق و شور رقم خورد و حیف چه زود گذشت 🥲 با اثر زیبای شما تداعی شد خیلی دوست دارم نظر شما بدونم چونکه اثرتان را در هاله ای از ابهام مینویسید، به نوشته ی این حقیر هم نیم نگاهی عنایت کنید، سپاسگزارم بابت همه چی گِردِ آن خورشیدِ سوزان، نگردد اختر شهابی سنگ، از نوری به خاکستر اشکم به طلسمی، سکوتش خاموش آتشِ تابوت، در بسترِ هیزم تَر از نگاهِ بوفِ کور، پیرکی در آینه ناهید به باژ، آمد از اسـکندر به صحرا، سایه در سلطان شکفت مهرش به دل افتاد و شاهی از سر زمین تا آسمان با تو معنا می شود عطرِ منظومه به کیهانِ تو عنبر عندلیب بر لبِ یاقوتی دمید سلیمان به نگین، صاحبش انگشتر فارغ از غم خاطرت، رویایِ ناب در مدارش چرخش از دل خوش تر در خیالت عاشقی، شورِ قشنگی ست طبیبِ دردِ مجنون، مرده ام از پیش تر با سپاسی فراوان🫡
 حدود ۱ ماه پیش
درود قلمتان تابان و ماندگار
 حدود ۱ ماه پیش
سلام گرامیبهره بردم ازشعر ارزشمند وزیباوپراحساس شما🌷🌷🌷🌷 حدود ۱ ماه پیش
سلام آبرا ابراهیم چه قدر زیبا می نویسید . هم به کوردی و هم به فارسی کوردی جوانه که م
 حدود ۱ ماه پیش
هان پاییزدر تابوتِ زمان با قلمِ بادِ خیست بر سنگفرشِ فراموشی چه مینگاری؟ چرا تردید در دلِ آسمانِ ابری میپیچد؟ پشتِ «داس مه نو» کیست که شبها را درو میکند؟ لذت خواندن اشعارتان کم از قدم زدن زیر باران بهاری که بوی عطر شکوفه های سیب را در کنار نم کاهگل های که بوی خاک خیس خورده مخلوط با ترنم آواز پرندگان را در هوا می پاشد نیست بسیار زیبا ودلنواز بود البته شاهزاده خانوم ودوستان به زیبائی تفسیر کردند وحرفی برای گفتن باقی نمی ماند لذت بردم جناب کریمی عزیز
 حدود ۱ ماه پیش
سلام و احترام جناب کریمی ارجمند زیبا سرودید درود بر شما
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
|
نقد و آموزشنظراتمشاعرهکاربران اشتراک دار
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
|
|||||||||||
شاعر درخواست نقد دارد
البته زن ها را هم خلق کرده که دورا دور خودی نشان بدهند و نگذارند آن بیچاره ها در سرما و گرما تلف شن 
ارسال پیام خصوصی
محمد رضا خوشرو (مریخ)
مهرداد عزیزیان
سایان (سویدا) 
عارف افشاری (جاوید الف) 
یاسر کریمی 
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
سلام و درود بر برادر متفکرم
بماند به یادگار، شاید این آخرین نقش قلم شاهزادهایم باشد بر کامنتفرش پست زیبای شما...🤪
سپید روسپید شما پاییزانهی درخشانیست که در خیال خود عقد اُخوت با پاییز بسته است...🤭
و برادرم خطابش میکند، تشخیصی بس دلچسب...
با جملهای خبری شروع میشود که بار معنایی و عاطفی خوبی با خود حمل میکند، ترکیبی نمناک و ظریف که با وجود تکراری بودن، هنوز هم طراوات و زیبایی خودش را دارد...
شاید برخی هوشها به این ترکیب اشکال بگیرند و بگویند برادر جان! باران در درون خود خیسست! پس چرا ما باید بگویم کتاب خیس باران؟ و یک جورایی حشو محسوب میشود...
و ما در پاسخ میگوییم؛ نقطه نظرات شما متین!
گاهی این ایجاز شعری باعث سوتفاهم میشود.
اما اینجا خیس باران بیشتر نقش تعیینکنندگی داشته است تا بخواهد به ما یادآوری کند که باران خیس است!
ما خیس اشک داریم، خیس آب داریم، جملهی *توی دریا خیس شدم* داریم و...
با این حساب شروع در عین سادگی، خوب و جذاب است و مخاطب را برای ادامهی ماجرا ترغیب میکند!...
💥صفحه به صفحه، برگ به برگ
تلفیق رئال با سورئال... بسیار هم عالی... ولی با توجه به فضای کل شعر که فانتزی و رویاگونهست، چرا بگذاریم خیال ما با واقعیت پیوند بخورد و از پرواز در آسمان شعر، به زمین عینیت فرود بیاید؟...
از طرفی هر دو عبارت *صفحه به صفحه* و *برگ به برگ* در یک معنا و مفهوم به کار گرفته شدند که ترجیح شخصی بنده فقط عبارت *برگ به برگ* است، چه بسا که با فضای خیالآلود شعر همخوانترست...
💥غرقِ نوای ویولونِ نمناکِ تو
پاییزی که برادرانه ویولون نمناکی مینوازد...
تصویری غیرمعمول که حس پاییز را دو چندان میکند.
در این سطر زیرکانه به غمگین بودن، صفتی که همنشینی قرینی با پاییز دارد و بالاخص هوای بارانیش اشاره شده است...
💥 هان پاییز
در تابوتِ زمان
با قلمِ بادِ خیست
بر سنگفرشِ فراموشی چه مینگاری؟
منادای آغازین بند، حس صمیمی بودن پاییز با شاعر را بیش از پیش القا میکند...
تابوت ِ زمان
ترکیبی بکر و تازه که بوی مرگ و یکنواختی را میدهد...
با قلم خیس بادت، ترکیبی جالب و تصویری شاعرانه دارد اما راستش را بخواهید، دلم نمیخواست دوباره *خیس* را در اینجا ببینم؛ ترکیب *با قلم باد* زیباست و بدون تکرار *خیس* کُمیتش لنگ نمیزد و از تکرار نیز جلوگیری میکرد.
(به تکرار واژههای خیس و سرد توجه شود)
بر سنگفرشِ فراموشی چه مینگاری؟
سنگفرش فراموشی، تابوت زمان... آیا چیزی جز آغاز فروپاشی طبیعت در ذهن متبادر میشود؟
(همهمهای در میان حضار شکل گرفت؛ آری🤭)
💥چرا تردید در دلِ آسمانِ ابری میپیچد؟
پشتِ «داس مه نو»
کیست که شبها را درو میکند؟
پیچیدن تردید در دل آسمان، استعارهای زنده و مکنیه و *داس مهنو* با تلمیح ملیحی که به بیت زیبای حضرت حافظ اشاره دارد؛
*مزرع سبز فلک دیدم و داس مهمو
یادم از کِشته خویش آمد و هنگام درو*
علاوه بر پیوند شعر سپید با شعر کلاسیک، تصویر شب و درو کردنش توسط شخص مرموز و قدرتمندی را در ذهن برمیانگیزد...
این بند مفهومی چندلایه دارد و با زبانی استعاری، سوالی فلسفی میپرسد. در نشستی که با همکاران نقاد پیش از ورود به جلسه داشتیم، قرار بر این شد که به علت کمبود وقت، به هیچ عنوان به سوالات فلسفی و رازآلود پاسخ داده نشود—حتی برای شما دوست عزیز! 😎
💥 پاییز…
آمدهای به گوشم زمزمه میخوانی که چه؟
قصه دوباره زاده میشود،
از خاکِ نمدار،
با ریزشِ برگهای زرد،
با مرگِ خاموشِ دیروزها؟
شنیدهاید که میگویند؛
خبر مرگت!
این چه آمدنیست؟
پاییزی که همه دوستش دارند... خود را همراه هر قشر و جنسیتی میکند، وقتی میآید سراسر اندوهست و لباس مرگ بر تن دارد.
او مهربانانه بغل گوشمان پچ پچ میکند که؛
دوستم!
نگران نباش!
تا لبخند تو است، زندگی در جانم جاریست!
میآیم که آغازگر زندگی باشم در بطن مرگ!
💥این داستانِ کلیشهایات
روی لحافِ خیسِ زمینِ خسته
مرا خستهتر کرده است
وقتی که دیگر جایی نیست
برای خانهبهدوشیِ بیپایانِ من
اما با تمام مهربانیهای پاییز و صحبتهای ملایمش؛
ما خستهتر از آن هستیم که این تکرارها را زیبایی و شادی ببینیم و با هر زندهشدن طبیعت، ما نیز زنده شویم...
*شادی* در این بند به تلخی به بند کشیده شده است و *غم* سبکسرانه میتازاند...
خانهبهدوشی همیشگی...
همان
ناامیدی محض است!...
💥پاییز، برادرم…
شاید این آخرین دیدارِ من و توست
وصیتنامهام را به باد سپردهام
بر برگِ طلاییِ سرد
تا بخواندش
در سکوتی ابدی
خداحافظ، ای برادرم
ای سکوتِ سردِ همیشۀ تکرار…
و در نهایت؛
تسلیم شدن در برابر ناملایمتیهای روزگار
ضعف ابدی
عدم مبارزه
خستگیپذیر
و اما بعد؛
باد با دستانی لرزان وصیتش را به دستان گرم پاییز سپرد!
پادشاه فصلها پاییز!
با چهرهای گلگون و بشاش روی صندلی راکش لمه داده بود و وقتی نامه را خواند...
با اندوهی زیر لب گفت؛
*کاش میدانستی عشق ورزیدن تنها راه نجات توست!*
این بود انشای من!🫠
باشد که مقبول افتد...😏
ارادتمند شما
شاهزاده خانوم🍁