داغلَمه

درود بر شما
بسیار زیبا

درود بر جناب بیدقی گرامی🌹
شعرتان تلفیقی‌ست از زبان روز و زبان ریشخند؛
آمیزه‌ای از رنج و طنازیِ تلخ،
با رگه‌هایی از سوررئال و طنزِ سیاه.
واژه‌ی «داغلمه» نه فقط عنوان که ضرب‌آهنگ اصلی شعر است؛
زخمی که به‌جای التیام، با کهنه‌مالی تکرار می‌شود.

از «خیکی خود را به آن قابلمه بسته»
تا «نعش‌ها روی دست شهر»،
تصویرسازی‌ها به‌شدت جسورانه‌اند
و به مخاطب مجال آسودگی نمی‌دهند.
این شعر، شبیه زوزه‌ای‌ست در کوچه‌ای متروک،
که نه فقط حالِ آدمی، که خستگیِ دیوارها را
نیز فریاد می‌زند.
درود بر شما، 🌹
بر این بی‌پرده‌گوییِ شاعرانه
و اندوهِ آغشته به تمسخر.

👏👏🌹