نذری

آن کیست از راه کرم، نذری بیارد بهر من
در کاسه ای کوچک که نه، یک ظرف تقریبا دو من
خواهد کبابی آورد یا قیمه  با  دیسی پلو
یا مرغ بریانی شده  خوابیده در ظرف چلو
آشی که نامش شله و  رویش فشانده دارچین
با قیمه ی جانانه ای، نادیده کس اندر زمین
ما خاکی و ساده دلیم، نُقلیم و در هر محفلیم
گر نان و حلوا هم دهد، شکر خدا ما چاکریم
کشمش پلو با زعفران، هر چند می‌باشد گران
دل میرو‌د از دست من، فریاد ای صاحب دلان
یخچال ما خالی بود، گاه نکوکاری بود
امید ما بر لطف رب، نذری کجا جاری بود؟
آورده شد اندر حدیث،  نی باشد از ما آن خسیس
نذری خورد اندر خفا، دور از عزیزانِ انیس
قاشق به دستم منتظر، شاید که دق الباب شد
قیمه، پلو مرغ و  عدس، شاید کبابی باب شد
آمد صدای زنگ در، گشتم  ازآن خیط و پکر
همسایه میگوید منم، نذری بده، داری اگر
گفتم چه میجویی ز ما، داری بیاور سوی ما
ما منتظر شاید رسد ، رحمت ز الطاف خدا
مصطفی رضائی