آوازِ ناگفته یِ دانه ها

" آوازِ ناگفته یِ دانه ها "

ما 
از آفتاب خواستیم که به خاک بیامیزد
نه برای سوختنِ آخرین برگ
که برای جوانه‌ای گمنام 
در دلِ زمینی که هنوز آواز باران را 
به خاطر دارد

ما 
با شیارِ شانه بر گندمزار
شعر می‌نوشتیم و به زبان بذر
مرگ را 
به تأخیر انداختیم 
با هر دانه‌ای که به دلِ خاک سپردیم

نه باد، نه باران
که لبخندِ پنهانِ خاک
پرده از شکوهِ بی‌نامِ رویش می‌درد
در هر زخم 
جرقه‌ای از آینده است 
و در هر اندوه 
دست‌خطی از امید
بر حاشیه‌ی تاریخِ خاموش حک شده است

ما آمدیم
نه به تماشای فصل‌ها 
که به رقصِ ژرفِ ریشه‌ها در ناپیدای خاک
هر قدم‌مان
پژواکِ فلسفه‌ای نو بود
در خطابه‌ی خاموشِ هستی

با نَفَسِ لب‌تَرک خورده‌ی خاک
واژگانِ بی‌صدا را شکافتیم
و آوازِ ناگفته‌ی دانه را 
به گوشِ عصر رساندیم 
ما باران نبودیم 
ما وعده‌ی باران بودیم

نه از آینه
که از سایه گذشتیم 
و با شعری که در تپشِ بذر تنیده شد
تعریفِ دیگری از بودن 
بر گستره‌ی بی‌مرزِ زمین نوشتیم

ما به وسعتِ پنهانِ خاک پیوستیم 
جایی که افق
از درخششِ شکوفه آغاز می‌شود
و مرگ
تنها ایستگاهی‌ست 
در سفرِ بی‌انتها به روشنایی

پس بگذار زندگی را 
نه بر قامتِ ستون‌های فرسوده
بلکه بر تنفسِ بی‌وقفه‌ی برگ‌ها بنا کنی
تا هر ثانیه 
مرثیه‌ای نباشد 
بلکه سرودی باشد 
برای رسیدنِ بی‌خمودگی
برای طلوعی که 
از دلِ تاریکی می‌روید
و
این خاک
که دیگران برای قبر می‌خواهندش
ما برای رویش نگاه داشته‌ایم
و این یعنی 
فلسفه‌ی زندگی‌ات را 
با بذر بنویس
نه با سنگ