جبرِ عاشقی

به آغوشم بکش جانا که من مجنونِ بی‌جانم
به وادی غم و هجران غزالی مرده را مانم

حسادت می‌کنم بر کاسه‌ی آبی که می‌نوشی
چون آن لب بر لبت دارد، و من محروم ازآنم

مرارت ها کشیدم در پی ات ای عشقِ بی فرجام !
که در اوجِ جوانی همچو پیرانِ کهن جانم

ز جبر عشق شاعر گشته ام ورنه مرا با شعر
چه پیوندی، چه پیمانی‌ست هم با دین و ایمانم

سعادت صد غزل گفتی ز دوری و غم هجران
دگر کم کن که من خود مثلِ دوری، عینِ هجرانم

-م.ح سعادت
04/02/20