معشوق بی وفا

گوشه چشمی به نظرت در نظرم داشتم
خیال خام بود هر چه در سر می پنداشتم

در نگاهت، شور  و شوق ایام قدیم نبود
چرا نور زندگی را چون قبل در آن نجستم

ز هر چه کار ایام میکرد،دست کشیدی
چهره پوشاندی و اشک چشمت را نیافتم

در رویای شبانه،عکس رخ یار می‌دیدم
الله قسم که بعد از آن دیگر دل نباختم

میان دل و عقل، سخت جدلی برپاست
دل به عقل گفت کزین رنج،دست نشستم

آخر زین ویرانه ها،نشان او را ز که جویم
من که برایش گرمخانه ای ز جنس نور ساختم

عقل گفت رسم عشاق چنین گونه است
ورنه زین همه بی وفایی، بر او میتاختم