پاتوق مجازی

آفرین
ملموس و زیبا نوشتید
درود بر شما بانوی عزیز

درود برشما
بسیار زیبابود

درود بانو
پر احساس و زیباست

درود فقط قسمت اول شعر پرداخت بهتری داشت وقسمت های بعد شعر شاعر نتوانسته است از عهده ی شعر در بیاید
موفق وموید باشید

درود بر شما
دلنوشته‌ای صمیمی خواندم
در پناه حق

درود شاعر عزیز
شهادت مظلومانه سرداران و امیران سپاه سرافراز اسلام را خدمت آقا امام زمان(عج)، مقام معظم رهبری، مردم شریف ایران و شما دوستان عزیز
تبریک و تسلیت عرض مینمایم
شهادت موهبتی اللهی است که نصیب هرکس نمیشود
روحشان شاد تر و راهشان پر رهرو باد
ملت شریف ایران تا پای جان ایستاده است

درود تان باد

پاینده باشید استاد بزرگوار🙏

درود بیکران
زیباست

قلم روانتان همیشه برقرار
همواره پاینده باشی
درودفراوان برشما

درود بر شما..
زیبااااست..

درودتان شاعر بانو سویدا ارجمند🌸🌞💐☄️☘️👏🌹🌼✨

بسیار زیبا ،دلکش،خواندم و حظ وافر بردم،پر مفهوم و چشمگیر،افرینها،درود بر شما 🪷👏👏🌱🤞🎉🍃💫⭐🌸🌸🌸💐💐🪴🧿🧿🧿🧿

درود بیکران
خیلی زیباست
مرحبا

درود ها بر شما
زیباست
موفق باشید

سلام وادب احترام جناب سوئد
گرامی شعر استاد بسیار عالی دست مریزا

درود بر جناب سایان عزیز،

این نثرِ شاعرانه‌تان، روایتی لطیف، عاشقانه و بغایت انسانی از شب‌های دلتنگی‌ست؛
پر از جزئیات ملموس، تصویرسازی‌های زنده و احساسی که با جانِ خواننده هم‌نفس می‌شود.
زبانتان، نرم و زمزمه‌وار، همچون گفت‌وگویی در سکوت شب است؛
با دلِ معشوق، یا شاید با خودِ تنهاشده‌ی شاعر.

بندِ پایانی‌تان، با آن پرسش ساده و عاطفی
《 راستی شب‌هایت چگونه می‌گذرد؟ 》
در دل خواننده طنین می‌اندازد؛ و آن جمله‌ی آخر، نقطه‌ی اوج است:
«عشق که آمد، همه قوانینت را با خودش برد.»

بدرخشید و بمانید، که واژه‌ها در قلم شما جاودانه‌اند.

چه زیبا

آفرین بانو
خیلی قشنگ بود
درود بر شما

می دانم که شبانگاه
که فروغ زرین ماه
از فضای عریان پنجره اتاق
بر بسترت می تابد

وتو در حالیکه
خواب زده ودل شکسته
نظاره گر رقص پرده سفید حریر
در آغوش باد هستی
که گه گاه از قاب پنجره به بیرون سرک می کشد

ودر آن لحظات که اندوه دوری دوست
قلب شکسته وروح خسته ات را می فشرد
سرت را در قاب گوشی ات فرو میبری
ودر انتظار حالی،خبری ،سلامی یا پیامی
همه فضا هایی که ممکن است
رد پایی از او بیابی زیر ورو می کنی

خوب می دانم که
به عکس های پروفایلش که خیره می شوی
هر لبخندی ، هر غم واندوهی وحتی
خطوط چهره وتارهای مویش را
در صور خیال خود تفسیر می کنی
وچشم هایش
آن چشمان گویایی که
ترا به سرزمین دلش فرا می خواند
از آن دو ، ترانه ها می سرایی

می فهمم شب های بی نشانه
برای خودت نشانه ای می سازی وداستانی می بافی
گاهی داستانی از وصال به تصویر می کشی
خیال انگیز ودلنواز
و گاه تصویری از دیدار او در قابی خیالی
دیداری پر از راز ونیاز
شاید هم
دیداری پر از شکوه وشکایت
از ایام هجران و غم بی وفایی

می شنوم که
از گوشه وکنار سوالاتی
در مورد حال وروزش می پرسی
و دلت در هوایش پر می زند ومی رود
مانند بادبادکی که نخ آن
از دستان نحیف کودکی رها می شود
وباد آنرا می برد

آن شب ها را می گفتم
می گردی ومی گردی
وهمه پاتوق های مجازی را می پیمایی
تا این که آهسته آهسته
پلک های منتظر خسته ات
بر هم می نشینند

ودر این هنگام
لب های یک فرشته
بوسه ای گرم بر پلک هایت می‌زنند
وتو به خوابی عمیق فرو می روی

کسی چه می‌داند
شاید رویای بیداریت در خواب دیدی
شاید هم خاطرات
آن روزهای خوش باهم بودن را

چه کسی می داند که فردا
برایمان چه خواهد آورد
شاید فردا ،برای دل های خسته
ارمغانی از گل های امید وشادمانی بیاورد
واز رنج تنهایی شان بکاهد

راستی شب هایت چگونه می گذرد
هنوز عادت مطالعه قبل از خواب را داری
هنوز به موقع به تخت خواب می روی
شرط می بندم
عشق که آمد
همه قوانینت را با خودش برد

به نام آن‌که علی را ولیِ دین نامید
جهان ز مهرِ ولایت بهار نو دید

به دشتِ غدیر آن دمِ وصال آمد
که نور بر افلاک، زلالِ حال آمد

رسول گفت: "هر آن‌که منم ره‌نما
علی‌ست پس از من، چراغ راه شما"

ز کف گرفت دستِ علی، بلند کرد
صدای ندا در دلِ کوه و دشت کرد

فرشتگان صلوات بردند آن‌ زمان
زمین شد از آن روز، مطاف عاشقان

بهارِ دل است این عید نور و عهد
روان شود از مهر علی هر اندوه و رنج و قهر

درود بر آن شاهِ دین، امام حق
که داد به آیینه، روشنای مطلق