عطر تو

سخت و بد رنجیده‌ام از روزگاران بارها
نیش‌ها زد بر دلم اندوه و غم چون مارها

بس که چرخیدست گریه حول چشمانم مدام
من گریزان گشته‌ام از خط‌کش و پرگارها

من تو را خورشید می‌پنداشتم اما چرا
سایه‌ای مانده ز تو بر قامت دیوارها

با زبان زخمم زدی راندی مرا از قلب خویش
خسته‌ام خسته از این ظلم و از این آزارها

من تو را می‌خواندم و تو در خیالاتت شبی
می‌زدی آتش مرا چون آخرین سیگارها

گاه عاشق می‌شدی گاهی شدیداً بیخیال
در تعجب مانده‌ام گهگاه از این رفتارها

مثل گل بودی برایم ناز و زیبا و لطیف
رفتی و کردی دلم را همنشین با خارها

بوی عطرت می‌رسد از کوچه‌های خاطره
نیست مثل عطر تو در حجره‌ی عطارها

جستجو کن مهر را در قلب و احساس خودت
مهربانی نیست پیدا در دل بازارها

✍️فرحناز آقازاده(یکتا)