شاعر شدم اما ...

درود بانو
پر احساس و زیباست

درود زبباست

درود بر شما شاعر توانا

بسیار عالی

درود بر بانوی واژه‌ها، سرکار خانم پونه‌ی نازنین

چه سروده‌ای... آینه‌ی جان و زخمی از درون،
آمیخته‌ای از اعتراض نجیبانه، امید دردمند، و تصمیمی سترگ برای رهایی...

آن‌جا که می‌فرمایید:
«زنجیر زنم دست قلم را که نبافد / بر دور گلویم رَسَن چوبهٔ دارم»
دل آدمی می‌لرزد از این شجاعتِ بی‌نقاب در مواجهه با خویش...

و چه پایان‌بندی پُر نور و بارقه‌داری:
«در خاک ترک خوردهٔ این بستر سردم / فرشی خفن از "پونه" و بابونه بکارم»
درود بر نامتان و درود بر قلم‌تان
قلم‌تان همیشه نویسا، دلتان همیشه سبز

درود استاد پونه جانم
بسیار زیبا
وچون همیشه حامل واژه های ناب و متفاوت
با عطر پونه
💐🌸💐🌸