مَکثِ عشق

ای دله عاشق!چه گویمْ که با عشقْ برایَت
کافی شود از مهرْ شوقِ صدایمْ هر بیانَت
از آنجاْ زِ دوریْ ذهنِ مراْ دلتنگْ تو ربودی
بوده ز خویشْ دلت راْ با خیالَتْ تو سُتودی
سبب شدْ مَنِ عاشقْ دلمْ پیوستْ حُضورَت
حرفِ زیبایِ توْ آمدْ با عشقْ خواستْ بَرایَت
جوابِ من از عشقْ با مکثْ آن صبرْ فَدایَت
شنیدنِ هر حرفْ روا شدْ هر جورْ صِدایَت
بغض های تو رَنجورْ عشقْ دانمْ رنج تو داری
دلتْ سازِ خدا شدْ گفتیْ مَنِ غم دیدهْ بِدانی
با عشق نوازیْ نوایِ خودت شدْ اخلاقِ خودت
هر چه آیدْ مثلِ تو باشدْ اگر خواهْ بابِ دلت
به هر حالْ من از عشقْ دل راْ به تو سِپُردَم
چه کنی خویشْ تو یارَمْ آن غمخوارِ تو باشم
خدای دلتْ بِخیر کند از عشقْ مثبتْ بگویی
پسندیده تو راْ حاضری با ماْ آن بیتْ بگویی!
هر جهانْ همدمِ من باشْ ابد شوْ زندگی ام
بسانِ تو همدلْ پیشِ خودمْ دوستت دارم 
مَحضِ خداْ تو نیازارْ با اندیشهْ هر جانِ مرا 
کم کنم از عمرْ من از خویشْ دلمْ نازِ تو را 
خواهی یا که نخواهیْ اینْ لطفِ خدا شد
از عشقه تو گویمْ هر چندْ سرگرمِ جفا شد
پس از اینْ بخشنده تویی رَبّ  یارِ خدایی
چه با عشقْ بَرَم از خودْ دلمْ جایِ شفاهی