ای صنم.......

خیره و مست نگه
کافر هر غیر منم‌ من که جان
مومن چشمان توام بی گمان
رفتهِ دل گشته رها در توام
بی خود از خود منم
ای گنه قدسی و پاک
ای صنم......
توبه ندانم، نتوانم، نخواهم زتو
کفر به نزد دل بی تاب همین است و بس
بگذرد از سمت تمنای تماشای تو
حضرت دلنوش....
خدای دلم.......
من زهمان لحظه آعاز
دم بودن و آن‌نخست
محو تماشا شدم ای جاذبه
جذبه جذاب......
هُبوط........
ای صنم.....
بی خود از خود منم
داد تمام خودش
این خود بی خود شده
تو همه چیز و همه ای جان جان....
هر نفسم را تو دم و باز دم
وای از آن‌مست تماشای پر از جذبه ات
ناز دو‌چشم و دو‌کمان و دو لب غنچه ات
آخ از آن هِیبت مرد افکنت
آه از این‌غنج دل سرکشم
که همه ام را به دم و ان به تو  وا داد جان....
ای که توجانی و جهانی به جان
جان‌جهان‌جان‌جهان....
جان‌جان....
لب عسلی.....
گونه تُرنجی....
بدان....
واژه به شعرم بکشد قَد زتو
ای همه شَه بیت غزل های ناب
نابترین....
شعرترین شور جان....
قامت رَعنا....
تَسلای جان....
بی خود از خود منم
حضرت بی وقفه به جان و دلم
ذوق و شعف...
شور و شرابی به جان
شعر تر ای شهد شکر ریزِ جان
حضرت جان...حضرت جان... جان جان....
باز کن آن دست پر از مهر خود
در بغلت حبس نما تا ابد
مومن چشمان خود و کافر هر غیر  را


#حسین گودرزی"تشنه"

۱۴۰۳/۰۵/۳۱