نا بلد

درود بزرگوار
رب جلیل؟؟

سلام و درود
مناجات قشنگ و صمیمانه ای نگاشتید دلگویه ای ناب
باحضرت حق تعالی . امیدوارم حاجت روا شوید
دعاهایتان‌مستجاب .
ما نابلدان را هم دعاگو باشیدلطفاً .


بداهه :

بخشیده دست و خَط تورا ، یکتاخدای جانفدا
تا با همان نعمت چُنین ناشُکر گویی ؟ مرحبا



وَ قَلیلاً مِن عبادی الشَّکور

سلام وعرض ادب
زیبا وبامحتوا بود
بزرگوار وعزیز
درودتان باد

.
.
.
دید گفتارش فساد انگیخته - وان گره بگشوده گندم ریخته !!!
  بانگ برزد کای خدای دادگر - چون تو دانایی نمی داند مگر !
  سال ها نرد خدایی باختی - این گره را زان گره نشناختی ؟!
  این چه کار است ای خدای شهر و ده ؟- فرق ها بود این گره را زان گره
 چون نمی بیند چو تو بیننده ای؟ - کاین گره را بگشاید بنده ای
  تا که بر دست تو دادم کار را - ناشتا بگذاشتی بیمار را
  هرچه در غربال دیدی بیختی - هم عسل ،هم شوربا را ریختی
  من ترا کی گفتم ای یار عزیز - کاین گره را بگشای و گندم را بریز !!!
  ابلهی کردم که گفتم ای خدای - گر توانی این گره را بگشای
  آن گره را چون نیارستی گشود - این گره بگشودنت دیگر چه بود؟؟؟
  من خداوندی ندیدم زین نمط !- یک گره بگشودی آن هم غلط  !
الغرض برگشت مسکین دردناک - تا مگر بر چیند آن گندم ز خاک
  چون برای جستجو خم کرد سر - دید افتاده یکی همیان زر
  سجده کرد و گفت ای رب ودود - من چه دانستم ترا حکمت چه بود
  هر بلایی کز تو آید رحمتی است - هر که را فقری دهی آن دولتی است
.
.
.
(پروین اعتصامی)

درود. من هر چند با محتوای شعر شما موافق نیستم اما آن را پسندیدم و لایک کردم. چرا؟! چون اصلا معیار من هنر شعری یک نفر است و اینکه ایدئولوژی طرف مقابل چیست در حاشیه است.
درباره شکواییه شما هم بگویم که «انگارهٔ» ما از خدا بسیار انسانی و عوامانه است و این ریشه بسیاری از مشکلات ماست. بسیاری از خداباوران و خداناباوران همین معضل را دارند و اینان خدایی را «قبول» دارند یا «رد» می‌کنند که «انسان‌وار» است. البته این بحث دراز است و من عمدهٔ نوجوانی خودم را صرف کلنجار رفتن با این مفاهیم کردم- عدالت، اخلاق، دین، خدا و... و الان هم ادعا ندارم حرف من حق و مطلق است و حرف بقیه اشتباه...
ضمنا بیت
تو نیکی میکن و در دجله انداز
و خود حتی شنا کردن بلد نیست
کنایه بسیار سختی بود و اگر عینک شاعرانه شما را به چشم بزنیم، برای من شاه بیت است.

درود واحترام جناب شیخی ارجمند

میدانم این گلایه ریشه در عمق دردها دارد
و البته که هر انسانی حق دارد با خدای خویش سخن بگوید و گله مندی کند
اما یادمان باشد شاعری رسالتی سنگین است بر دوش فهم های آبستنی که با درد
زندگی می زایند وعشق وامید
چشم های نابالغ را با تابلوهای سبز شعریمان درست هدایت کنیم
ایکاش که در مورد این سروده تجدید نظر بفرمایید

اطمینان دارم که خداوند بندگانش را فراتر از آنچه که فکرش را میکنیم بلد هست
2:
شما شاعری فهیم و خدادوست هستید
موفق وسربلند باشید

برو از کفر و دین بگذر ، مرا از کفر و دین مشمر
که هم ایمان من کفر است و هم کفر است ایمانم

زنده باشید
مرز خطیری هست

درود کفر در هرزبانی باید شیرین ورسا باشد وابدا ناشکری در آن نباشد ودر آن صورت می توان پذیرفت مثل کفرنامه فروغ