اینک ابراهیم

سلام و عرض ادب و احترام خدمت استاد ملحق و اساتید شعر ناب
و مانا


ابراهیم برای بیدار کردن مامور شده بود.مامور شده بود تا نخستین درس ایمان را به بشری که زمانی بتهایشان را شکسته بود بدهد.مامور بود تا کودکان شهر را که لوحی پاکتر دارند آموزش عشق دهد.آموزش ایمان .آری که این درسها را نه با گچ و تخته و اشاره و جمله و جزوه و ... بلکه این درسها را باید به رمز آموزش دهند و کار ابراهیم این بود .این علم نه علم داشتن است که علم شدن است این نه اطلاع که انقلاب است ابراهیم باید درس می داد درس دگرگون گشتن،درس پیوستگی نه دانستگی....


خدای من باز هم من به این تناقض پیوستگی و دانستگی رسیدمو چقدر این دو مفهوم به هم نزدیک و از هم دورند .این درس انباشت حافظه نیست،این به آتش کشیدن دل است به آتش کشیدن روح است.این انقلاب روح انبار شده از رشته های هیزم است.این آتش نه ریاضت است نه عذاب است نه اعجاز ساده انگارانه است آری نه ریاضت است که لذت است.آری نه لذت است که ریاضت است.این ناز ابراهیم نیست نیاز است.نه رامش است که عصیان است.چه سود اگر قرار است به همین مفهوم ساده برسیم.چه سود به قول مانا اگر مرکبت فلان و مقصدت فلان.نه این نیست بی شک که اگر این بود دیگر چه نیاز به بلای دوم و سوم و ...آخر که چه پس این چیست پس این سفر که آغازش زمین نیست و پایانش هم آسمان نیست پس کجاست.بیراهه نیست که اگر بگویم سفر نه از روی زمین نه از خانه ها و بسترها نه از شهرها و آبادی ها که از عمق زمین از زیر زمین است که سفر آغاز می شود که آسمان هم این سقف کوتاه آبی نیلگون با ابر تَمِ نَم گرفته ای که مدام بر مردمانش سنگینی می کند نیست.آری ابراهیم که باید معلم می بود که از عمق جان آدمی آموزش می داد که سقف بام ذهن آدمی را به حیاط خانه خدا برساند.از زیر زمین تا آسمانی که عمقش را ما نمی دانیم سفر باید آغاز می شد.آری ابراهیم معلم است و باید عمق جان آدمی را بسوزاند تا مانایِ شاعر بسوزد.تا مانا عمقِ جانِ باران گرفته اش آتش بگیرد که گیرمها را پشت هم سوار کند و ردیف کند.
آری که ابراهیم معلم است و باید عمیق ترین سمفونی باشکوه بشری را با تاری که از عمق دلش از عمق وجودش بر میخواست بنوازد تا مانا کنجکاوانه سوال کند که چه.تا من مخاطب به گناه ابلیس بودنش به میدان سنگ اندازی هایم تبعیدش نکنم.آری کنجکاو باشد و خودش از به آتش کشیدن عمق وجودش اسماعیلی شود دوباره.اسماعیلی که به قتلگاه رفت مثل اسماعیل.اسماعیلی که دعوت ابراهیم را به قتلگاه پذیرفت که چاقوی ابراهیم زمان را بر گلویش احساس کرد.اما تا همین جا که او ذبح نشد و مانا ذبح شد.که او به آنچه می خواست رسید که او اسماعیل مراد است و مانا اسماعیل نامراد.وه که چه تصویرِ نابی از جان سوختن.چه تصویر نابی از قربانی شدن.از خون خود دیدن و در شیشه کردن.از این همه خون مکیدن .مگر می شود ذبح نشوی و خونت را در شیشه کنند.آری ابراهیم زمان فقط تا آنجا می آید که ذبح کند .یا نه که انگار شاعر ابراهیم را اشتباه رفته باشد و بیگناه به مسلخ شیطان فریب خورده باشد.مگر می شود که اگر شد و بی گناه به مسلخ رفت چه سود که برگرد ابراهیم.برگرد و خدا را از نو صدا بزن .که نه ابراهیم برخواهد گشت که نه اسماعیل دوباره ذبح خواهد شد بلکه ابراهیم در مانا اسماعیل در مانا و خدای ابراهیم و ابلیس را کجای دل مانا بگذرم که بی خیال من هم دیگر نه طاقت ابراهیم را دارم نه اسماعیل می شوم که ای خدا....خدا بودن و ابلیس بودن چه سخت.نه ابراهیم نه اسماعیل نه خدا و نه ابلیس ....خدای من تو هم ببخش که انسان بودن و نسوختن از همه اینها سخت تر است و همین مانا که بسوز که سرنوشتت اینه.بری تو شعر غرق بشی و دست منِ این گوشه نشسته را بگیری و من هم از وسعت عمق دریای شعرت وحشت کنم و تنهایت بگذارم که ابراهیم شوم نه ابراهیمی که چاقویش کار نکرد.سرنوشت اینه که آب شوی و در عمق شعرت فرو روی و تنها.....تنها....بی خیال.



با سپاسمندی