مه ولا مه و لامه

             بسم‌الله الرحمن الرحیم       بی شک خداوند مهرش  بی پایان  است .    در حالی می خواهم شروع به نوشتن کنم که  قلبم از مصیبت ها به تنگ آمده است، اما گاهی همین مصیبت‌ها سبب حرکت آدمی می شوند و آدمی را از سکون وبی تفاوت بودن بر حذر می دارند ، مطمئنا در حدی نیستم که بتوانم تمام وکمال هر آنچه که شایسته ی وجود نازنین ميرزا باشد را بیان کنم،  ولی سعی می کنم، در  حد بضاعت علم و قلم خویش بنویسم ، تا  شاید به واسطه ی این کار از درد ورنج قلب و روحم ، اندکی کاسته شود.       دو هفته  مانده  به  روز  پدر  امسال ،  و تولد  مولا  علی  علیه‌السلام ، (دیوان ميرزا حیاتقلی رامیار ) به دست دوستداران عرصه ی ادب و فرهنگ و هنر رسید.      پانصد جلد از کتاب ، که برای بار اول چاپ شد به صورت هدیه به  دست کسانی که  نزد ميرزا و فرزندانش عزیز و گرامی بودند والبته دوست دار شعر وادب،  تحویل داده شد، کسی را ندیدم ، از این عزیزان ، مگر اینکه تا کتاب را تحویل گرفتند ، بوسیده وبر سر وسینه نهادند. این را بدون هیچ گونه اغراق و بزرگنمایی می گویم ، حتی در بین این مهربانان می توانم از یکی از عمو زاده های ميرزا کودکی را که به همراه مادر گرامیشان، برای تحویل گرفتن کتاب به درب منزل این حقیر آمده  بودند  را نام ببرم ، که هنگام تحویل  گرفتن کتاب آن را آنچنان بوسید و بر سر وسینه نهاد که بی اختیار  اشک از چشمانم سرازیر شد، کودکی که هشت، نه سال بیشتر نداشت.  تعداد ی از کتاب‌ها  نزد من به  امانت بود، که باید به دست صاحبانشان می رساندم،      سعی  کردم  به همراه همسر و فرزندانم    در یکی دو روز  اول کتاب‌ها را به‌ دست صاحبانشان  برسانیم، از کتاب‌ها یکی در نزد من ماند ، (در اولین شبی که کتاب‌ها به دستم رسید اولین صفحه ای را که باز کردم توصیه ی ميرزا به فرزندان ونوادگانش بود که قبر او و یاد او را به فراموشی نسپارند ، ورفتارمیرزا را سر لوحه ی امورات زندگیشان قرار دهند ، همواره  کار نیک انجام  دهند ، واز بدی‌ها دوری کنند  و ميرزا  را به فرزندان خود بشناسانند) .    دیگر صفحه ای از کتاب را نگشودم  تا مبادا از نو بودن آن کاسته شود، چرا که به احتمال زیاد باید به دست کسی می دادمش.     چند  روز ی گذشت به دعوت یکی از دوستان اهل ادب وشعر به محفل شعری دعوت شدم که به مناسبت روز پدر وتولد مولا علی(ع) برگزار می شد،  تنها  کتاب باقی مانده را از قفسه ی کتابخانه ی منزلم برداشتم تا با خود داشته باشم شاید بتوانم در آن محفل به دست خوبی که اهلش باشد برسانمش،  ساعت دو بعد از ظهر بود که راهی مراسم شدم در بین راه دور میدان آزادگان کرمانشاه ، به این فکر کردم که بی شک در کتاب ميرزا می توان شعری در وصف مو لا علی عليه‌السلام،  پیدا کرد ، چون خودم چیزی در این زمینه آماده نداشتم،  کتاب را از نایلون بیرون آوردم وباز کردم در کمال بهت وحیرت صفحه ی نود وهشت کتاب آمد که دیدم  نوشته‌ بود ؛   (  مه ولا  مه ولامه)، در حالی که مو بر تن من سیخ شده بود صفحه  و شعر را برای همسرم خواندم،  هر چند که همسرم بر این باور بود که نباید این موضوع را باز گو کنم ولی من می نویسمش چرا که یقین دارم آنهایی که ميرزا را می شناسند  کاملا بر  این    امر واقف  هستند که  از  نَفَس گرم و به حق  ( ميرزا حیاتقلی رامیار) ، چنینی بر می آید.       شعر :   مه ولا    مه ولا  ئه وه ل   سه له وات   دوم   سه لامه  ئبتدای  نامه   ناو   ئه لامه   دوم  ناو  نیک  حضرت  عه لی(ع) شه هد  ئه نگه بین   مه زه ی   که لا مه   ناو  نیک  تو  له  هه ر  دو   عاله م  چو  تاج   گه و هه‌ر   سه‌ر    غو لامه  هه ر  که سی  دونم  وه  شه رق  تا وه  غه رب ئوشی  ناو   تو  فه رر   کو لامه   ته وه‌ رزین   وه شان  که شکوول  ها ده سم  ده وریشم  مه ولا ، مه ولا   مه ولا مه  سه ما   و   سه ر زه مین   ما بینهما  نه جه ف   یه کسه ر   نور   تا    کر به لامه   مه ردم  گشت  ئوشن  هه ر  ناو  عه لی(ع) مه رحه م   زام  و  ده رد   و  به لا مه   هه ر   دیده  دونم   پی  دیدار  تو  ئوشید  عه لی (ع)  نور  دیده   و جه لا مه  ئنس  و جن  و  ته یر  کول  ما فیها  ئوشن   گه رد  عه لی(ع)   شو   روو  سه لا مه   ئه   قازی   عادل   باز  و   که بوو ته ر  کافر   هه م   ئوشید   عه لی (ع)   په لا مه   شیعه یل  وه  ناو   نیکد   دلشادن ئوشن هه ر   جای  چیم   عه لی(ع)   وه لا مه    ورد  زوانم   عه لی   عه لییه  تا   عه لی (ع )  بوشید   حیات   مه لا مه    ترجمه‌ی  شعر  به فارسی:  اول  صلوات  و  دوم سلام است   وابتدای نامه ی من نیز نام خداوند  است   دوم نام نیک حضرت علی علیه‌السلام  که همچون  شهد انگبین مزه ی کلام است   اسم تو یا علی (ع) در هر عالم  چون تاج و گوهر  بر سر هر غلام تو است   هر کسی را می‌بینم ، از شرق تا به غرب  می گوید ای علی (ع) نام تو فر و زیبایی خانه ی من است  تبر زین بر شانه نهاده ام ، و کشکول در دست گرفته ام،  به سان درویشان شده ام،  در حالی که مو لا مو لا می گویم  آسمانها و زمین وهر آنچه در بین این دو قرار دارد روشن از نور یکپارچه ی نجف تا کر بلای توست   مردم همه می گویند:  اسم تو یا علی(ع)  مرهم بر هر زخم و درد و بلا یی است   از انس وجن و  پرندگان و  هر آنچه که در  جهان است ، شب  وروز بر علی (ع) درود وسلام  می فرستند   تو ای علی جان قاضی عادل بین  باز و کبوتر  هستی  کافر هم می گوید : علی  (ع) به من هم پناه می دهد (کافران هم به  رحمت وعطوفت علی  امید دارند )  شیعیان به نام نیک تو دلشاد هستند  و می گویند هر جا که باشیم علی (ع) با  ما ودر کنار ماست   من هم ورد زبانم علی علی است  شاید که علی (ع) بگوید:  (حیاتقلی ) تو به واسطه ی لطف ونظر من مُلا شده ای   با سپاس فراوان از  سایت شعر ناب